دیشب (21/09/1397) اخبار بیست و سی یک گزارش حیوان ستیزانه را پخش کرد. ماجرا اینطور بود که ابتدا یک خبرنگار در خیابان از مردم می پرسید به نظر شما عجیب ترین چیزی که وارد کشور می شود چیست؟ مردم هم جوابهایی نظیر سنگ پا می دادند. بعد از اینکه خبرنگار نتوانست از هیچ کسی پاسخ مطلوب خودش را بگیرد، خودش به سؤالش پاسخ داد: «غذای سگ و گربه». سپس از این شکوه کرد که چرا در این وضع اقتصادی باید چنین کالاهایی وارد کشور شوند.
البته واضح است که دلیل نشنیدن پاسخ «مطلوب» از مردم این نبود که آنها از واردات غذای سگ و گربه بی اطلاع بودند یا چنین چیزی برایشان عجیب و غریب بود. هر کسی که حتی علاقمند به حیوانات نباشد بالاخره در جایی از شهر مغازه هایی که محصولات مربوط به حیوانات را می فروشند یا کلنیک های حیوانات را دیده است. هر کسی هم این را می داند که به دلیل توانایی معجزه آسای صنایع ملی(!) تقریبا هر محصولی وارد ایران می شود. پس دلیل نشنیدن پاسخ «مطلوب» قطعا بی اطلاعی مردم نبود بلکه این بود که واردات غذای حیوانات از نظر آنها امری بدیهی و پیش پا افتاده بود.
گویا این بار مسئولان و رسانه های دولتی قصد دارند مشکلات اقتصادی را به گردن حیوانات بیاندازند! گویا کشورهایی که امروز به توسعه انسانی و اقتصادی رسیده اند از طریق ممنوع کردن واردات غذای حیوانات موفق به این کارها شده اند! و گویا میلیاردها میلیاردی که آقازاده ها صرف زندگی لاکچری خود در داخل و خارج از کشور می کنند تأثیر مخربی بر اقتصاد ایران ندارد ولی واردات غذای حیوانات که هزینه سالانه اش برای کل کشور به اندازه چند تا از هزاران ماشین لاکچری آقازاده هاست چیزی عجیب و غریب و غیراخلاقی است!
این ادامه همان طرز تفکری است که زمانی اردوی تیم ملی فوتبال در بوشهر را عامل بدبختی مردم می دانست و بیانیه «انقلابی» علیه آن صادر می کرد!
برای آقای خبرنگار مهم نیست که چرا در یک کشور غنی باید کمبود ارز و کالاهای اساسی وجود داشته باشد و لازم باشد ارز برای واردات کالاها جیره بندی شود. و اصلا چرا باید این کالاها وارد شوند؟ مگر در ایران نیروی کار و مواد خام ارزان قیمت وجود ندارد؟ مگر همسایه ما ترکیه از صادرات محصولات حیوانات سود نمی برد؟
برای آقای خبرنگار مهم این است که حیوانات و دوستدارانشان را مقصر جلوه دهد و کسانی که کشور را به این وضع فاجعه بار انداخته اند تبرئه کند! اما زهی خیال باطل. دست شما رو شده است و حرفتان دیگر خریداری ندارد. علاقه مردم به حیوانات و اهمیتی که برایشان قائل می شوند روز به روز افزایش می یابد. برای آنها حفظ حیوانات و محیط زیست بخشی از انسانیت شان است و به تکامل این انسانیت و رشد اخلاقی شان کمک می کند. مردم می دانند این اتفاقی نیست که این حرفهای حیوان ستیزانه در همان کشوری زده می شوند که وزیر بهداشت آن هزینه کردن برای زنده نگهداشتن بیماران خاص را رد می کند. مردم خودشان خوب می دانند مقصران اصلی وضع فاجعه بار کشور کجا هستند.