صفحه نخست » گزارش ویژه » دنیای حیوانات

مدتی بود که مجله شکار و طبیعت رونقی صد چندان گرفته بود. برای اولین بار بود که محیط زیست و طبیعت ایران چنین مجله پرمایه و اثرگذاری داشت.همه لحظه شماری می کردند تا کی شماره جدید محله در بیاید و بتوانند آن را بخوانند. در همان ایام، یک بار به طور اتفاقی گذرم به دفتر این مجله افتاد. در میان بحثها و گفتـــــگوها و لا به لای آن همه کاغذ و کتابی که این طرف و آن طرف تلنبار بود روی هم، متوجه اتاقک پستو مانندی شدم در ته راهرو که در آن نیمه باز بود. معلوم بود در آن پستو مردی که پیاپی دارد سیگار می کشد، خم شده است روی میز دارد چیزی می خواند. کنجکاو بودم که بدانم آن مرد کیست. چشم از آن در نیمه باز بر نمی داشتم .یک لحظه بلند شد تا به خودش کش و قوس بدهد معلوم بود از صبح پشت آن میز نشسته بوده و خسته است مرد انگار متوجه نبود که در پستو نیمه بازمانده است. یک لحظه که رو به سمت راهرو کرد، سریع در رابست. اما همان لحظه کافی بود که بشناسمش. سیاوش کسرایی ، بله خود سیاوش بود. سیاوش کمونیست تازه از زندان آزاد شده مغضوب در مجله ای که با پول دولت منتشر می شد، چکار می کرد؟ از تعجب میخکوب مانده بودم. پرس و جوها در روزهای بعدی من را به پاسخ این سوال رساند. اسکندر فیروز سیاوش را به مجله شکار و طبیعت برده بود. هم برای اینکه این شاعر نامی بعد از آزادی از زندان امکان معاش داشته باشد و هم برای اینکه تنها مجله زیست محیطی ایران جانی بگیرد. اما چون فیروز نگران بود که ساواک مانع موضوع شود از سیاوش خواسته بود غالباً توی همان پستو کارش را بکند و خیلی توی راهرو و در معرض دید ارباب رجوع معمول مجله آفتابی نشود.سیاوش صبح تا شب می نشست توی آن پستو و کل مطالب مجله را ویرایش که نه، به واقع از نو می نوشت. نویسندگان جوانتر را هم راهنمایی می کرد برای یافتن سوژه های بهتر و پرورش بهترآنها.
جالب است در زمانی که حقوق ماهانه من که یکی از مجرب ترین کارشناسان سازمان محسوب می شدم از دو هزار تومان فراتر نمی رفت، فیروز دستور داده بود که حق الزحمه سیاوش ماهانه حداقل چهار هزار تومان باشد.
الان هر وقت این خیل مجلات بی رنگ و بوی ناخواندنی را می بینم همیشه این پرسش برایم مطرح می شود: مشکل از نبود آدمیانی مثل سیاوش کسرایی است، یا نبود فیروزهایی که پای سیاوش ها را به نشریات باز کنند؟