تحقيقات صورت گرفته توسط محققان سنگاپوري نشان مي‌دهد، ماهي‌ها قادر به بو كشيدن خطر و اتخاذ تدابير دفاعي هستند.
زماني كه يك ماهي صدمه مي‌بيند، ساير ماهي‌ها در يك مكان به صورت دسته‌جمعي توقف مي‌كنند يا به سمت پايين دريا حركت مي‌كنند، اما شيوه اطلاع يافتن ماهي‌ها از صدمه ديدن يكي از اعضاي گروه تاكنون مشخص نشده است.
در دهه 1930 ميلادي، كارل فن‌فريش، متخصص جانورشناسي، گونه‌اي از رفتار هشداري هنگام آسيب ديدن يك ماهي را در ماهيان كپور گزارش كرد.
فرضيه‌اي كه فريش مطرح كرد اين بود كه ماهي صدمه‌ديده ماده‌اي ترشح مي‌كند كه توسط بو منتقل شده و مانند زنگ هشداري براي ساير ماهي‌ها عمل مي‌كند، اما وي هيچگاه موفق به شناسايي تركيب شيميايي سيگنال هشدار نشد.
اين سيگنال هشداري در جمعيت ماهيان به يكي از اسرار بيولوژيكي مبدل شده است، اما بتازگي جمعي از محققان سنگاپوري موفق به حل بخشي از اين معماي پيچيده شده‌اند. اين تيم تحقيقاتي موفق به جداسازي مولكول‌هاي شكر از مخاط خارجي بدن گورخر ماهي شدند.
زماني كه بدن ماهي دچار آسيب مي‌شود، مولكول‌هاي قند به تكه‌هاي كوچك شكسته شده و در تماس با آب، باعث برانگيخته شدن رفتار هشداري در ساير ماهي‌ها مي‌شود. غلظت پايين ماده باعث رفتار نسبتا آرام ماهي‌ها مي‌شود و در صورت وجود غلظت بالا، دسته ماهي‌ها در يك مكان براي ساعت‌هاي متمادي متوقف مي‌شوند.
تحقيقات نشان مي‌دهد، نورون‌ها در پياز بويايي ماهي در زمان آزاد شدن اين مولكول‌ها فعال مي‌شوند و به نظر مي‌رسد كه ماهي‌ها خطر مجروح شدن ماهي‌هاي ديگر را بو مي‌كشند.
نتايج اين تحقيق مي‌تواند براي فهم دقيق‌تر مفاهيم ترس و وحشت در ساير حيوانات و حتي انسان مورد استفاده قرار بگيرد