روزنامه های کویت، امارات متحده عربی، قطر و بحرین به دستم می رسد. آگهی های فروش قسطی عالیترین، مرغوبترین، محکم ترین خودروهای آلمانی، فرانسوی، آمریکایی، سوئدی، ژاپنی، کره ای با اقساط 128 ماهه، 150 ماهه چشمانم را خیره می کند.

 در داخل کشور صنعت خودروسازی بیماری داریم مانند بچه عقب مانده ای که در 18 سالگی پستانک بطلبد، تحت الحمایه دولت است و بدون نگرانی از رقابت و بی اعتنا به شکایت مردم می شکند و همه چیز را به هم می زند و جان مردم را می گیرد و خانواده ها را از هم می پاشاند. کمترین احترامی برای خریداران قایل نیست. دلش برای هزاران نفری که در جاده ها به قتل می رسند نمی سوزد. تا حرف می زنید چهل هزار نفر کارمند و کارگر را به رخ می کشد.

محصولاتش مورد اطمینان مردم نیست. در قراردادهای ننگین گلستان و ترکمانچای گرچه حقوق زمینی، دریایی، فضایی ایران پامال شده بود اما تا حدودی رعایت حال ایرانی ها شده بود.

در ترکمانچای اگر کاپیتولاسیون بر ایران تحمیل شد اما برای دریافت غرامت پنج میلیون تومانی (ده کرور تومانی) چند سالی برای دولت ایران مهلت قایل شدند. به خودروسازان ایرانی کاری ندارم. خدا خودش آنها را که به مردم بی اعتنا بودند و هستند تنبیه کرده و تولیداتشان روی دستشان باد کرده است.

تصادفات منتهی به 27 هزار کشته و هزاران مجروح و مصدوم و کور شده و دست قطع شده و قطع نخاع شده و پاشکسته و چلاق گردیده، بازارشان را که به زور آگهی های سنگین گرم شده بود سرد کرده. گله من امروز از دولت است که واردکنندگان خودرو را به حال خود رها کرده که هر از چندگاه بهای خودروهایشان را بالا ببرند.

اگر خودرو گران شده، پس چرا در کویت و قطر و امارات متحده و بحرین و کشورهای خاورمیانه این قدر ارزان است؟ چرا کمپانی های واردکننده با التماس و دادن جایزه دنبال خریدار می گردند؟
مردم را بچه فرض کرده اید؟ چرا در ماه رمضان هر سال کمپانی های واردکننده خودرو به کشورهای عربی خاورمیانه جایزه هفته خودرو برای خریداران خودروهای خود تعیین می کنند؟ چرا گارانتی ده هزار کیلومتری یا سه سالی می دهند؟ چرا قرآن با جا قرآنی و انواع دستگاه های الکترونیکی صوتی و تصویری به عنوان هدیه به خریداران می دهند؟ چرا آن قدر قربان صدقه مردم می روند؟ چرا پیش قسط نمی گیرند؟ چرا ضامن معتبر طلب نمی کنند؟ چرا پرداخت اولین قسط خود را چهارماه بعد از تحویل قرار می دهند؟

چرا در اینجا انگار می ترسند مردم فرار کنند یا زیرآب بروند و اقساط چهار تایی تعیین می کنند؟

بین این سوی آب و آن سوی آب چه تفاوتی وجود دارد؟

چرا به مردم ایران اطمینان ندارند؟ این واردکنندگان چرا بهای خودروهای 18 میلیونی خود را تا 40 میلیون، 50 میلیون، 60 میلیون و 100 میلیون بالا برده اند؟ چرا برای فقط یک طبقه خاص (لومن کلاچ) را هدف قرار داده اند. چرا به فروش بیشتر برای طبقات مردم متوسط نمی اندیشند. مازارتی به ایران وارد شد، قرار است آلفارومئو هم بیاید، برای کی؟ آقا زاده ها؟ میلیاردرها، رانت خوارها و رانت دارها؟ وام بگیرهای کلان بانکی؟ پس سایر مردم چی؟ آیا قانون نانوشته ای داریم که به مردم عادی خودروهای دودزا، آتش بگیر، دارای انواع معایب و خطرات جانی عرضه شود و خاصان و مایه داران از خودروهایی که در هر جای دنیا عموم مردم خریداران واقعی آنها هستند برخوردار شوند؟

خودروی ایرانی خطرناک، معیوب، خرج زا و به درد نخور است. این را کسی می نویسد که در میهن دوستی او و احترام به ایران و هر چه در ایران هست هیچ کسی شک ندارد. اما وقتی کالایی خطرناک است باید آن را یا دور انداخت یا اصلاح کرد. امید اصلاح که وجود ندارد.

کسی گوشش بدهکار نیست. زمانی در ایران عصر رضا شاه خواستند هواپیما بسازند، میلیونها تومان آن زمان خرج شد. انگلیسیها لاشه های مستعمل کارخانه هواپیماسازی کهنه و از تولید خارج شده خود مربوط به سالهای 1920-1918 را به ما قالب کردند. هواپیماهایی به نام شهباز ساخته شد که جان صدها جوان هوانورد برومند ایرانی را گرفت. در سال 1330 خود دولت و ارتش وقت فهمیدند به درد نمی خورد.

تعدادی هواپیمای جنگی مرغوب به آمریکا سفارش دادند. تا کشتی آنها را به بندر آبادان برساند، جنگ شهریور پیش آمد. انگلستان که آبادان را اشغال کرد، آن طیارات را ضبط کرد و به نفع خود در جنگ به کار برد. دولت ایران هم بساط هواپیماسازی مزخرف و خطرناک شهباز را برچید، زیرا در جنگ سه روزه هم کاری از آن لگن های قراضه برنیامد و عده زیادی از خلبانان هنگام آوردن آن طیارات از پنج هنگ هوایی در شهرستانها به تهران و چه در سالهای بعد جان خود را از دست دادند. حالا دولت و وزارت صنعت و مضافات حال خیال اصلاح این اتولهای مشدی ممدلی را ندارد. مردم مظلوم می خرند و در جاده ها کشته می شوند. چه نیازی است که این تولیدات خطرناک همچنان ارایه شوند؟ چه ایرادی دارد دولت ما افکار بازاری و کاسبکارانه را کنار بگذارد. کی از این پولهایی که به عنوان مالیات و عوارض و سود بازرگانی از واردکنندگان می گیرد، برای یک سال چشم بپوشد و بگذارد مردم لذت خودرو سواری شایسته را آن سان که شأن مردم جهان امروز است بچشند و از سویی خودروسازان را تنبیه و وادار به ساخت خودروهای با کیفیت کند.