وظیفه اصلی آپاندیس كمك به هضم مواد غذایی گیاهی است و به همین علت این عضو در بدن موجودات گیاهخوار در مقایسه با دیگر موجودات بزرگ‌تر است.
از این رو بسیاری از زیست‌شناسان بر این باورند آپاندیس از بقایای موجودات گیاهخوار است. در حقیقت تصور می‌شود این اندام با گذشت زمان تحلیل رفته و كاركرد اصلی خود را از دست داده است.
اگرچه زمانی عضوی حیاتی برای بدن بوده، اما بتدریج اهمیت و نقش آن در متابولیسم بدن كمتر شده است.
آپاندیس یا روده كور زائده‌ای كوچك و انگشتی شكل است كه در قسمت ابتدای روده بزرگ و به عبارتی در محل تلاقی روده بزرگ و روده كوچك قرار گرفته است.
این زائده از یك انتها بسته است و انتهای دیگر آن به روده بزرگ ختم می‌شود. اگرچه ممكن است موادی كه از روده بزرگ عبور می‌كند وارد آپاندیس شود، اما برای موادی كه وارد آن می‌شود هیچ راه گریزی وجود ندارد.
آپاندیس دارای پوششی است كه موادی را ترشح می‌كند. مهم‌ترین علت ابتلا به آپاندیسیت، انسداد دهانه آپاندیس است. اگر به هر علتی نظیر به دام افتادن مواد عبوری از روده بزرگ در دهانه آپاندیس یا ابتلا به عفونت‌های میكروبی یا ویروسی دهانه آپاندیس مسدود شود، فشار داخل این زائده به علت تجمع مواد ترشحی از دیواره پوششی داخل آن افزایش می‌یابد و در نتیجه بتدریج آپاندیس ملتهب می‌شود.
التهاب این عضو، در خونرسانی به آن اختلال ایجاد می‌كند و در صورتی كه فرد پس از ظاهر شدن علائم اولیه بموقع تحت درمان قرار نگیرد، بافت آپاندیس مرده می‌شود و حتی ممكن است آپاندیس ناگهان تركیده و پیامدهای ناگواری را برای فرد همراه داشته باشد.
حدود شش درصد از افراد در طول زندگی به آپاندیسیت مبتلا می‌شوند و میزان شیوع آن در 10 تا 30 سالگی بیشتر است.
بررسی‌های انجام شده نشان داده است آپاندیس هیچ عملكرد شناخته شده‌ای در بدن ندارد اما باید توجه داشت این عضو كه محل استقرار شماری از سلول‌های لنفاوی است و پادتن‌هایی را در روده ترشح می‌كند، بخشی از سیستم ایمنی بدن را تشكیل می‌دهد.
اگرچه در افرادی كه آپاندیس آنها برداشته شده است نیز هیچ عوارضی دیده نشده و بدن آنها بدون وجود آپاندیس نیز می‌تواند به كاركردهای حیاتی خود ادامه دهد.