سبزپرس- گروه محیط طبیعی: مديركل حفاظت محيط زيست استان كرمانشاه اعلام کرد که برای احياي مجدد گونه هاي منقرض شده در مركز تكثير و احياي حيات وحش «درابادام» منطقه حفاظت شده «قلاجه»، بزودي 10 گوزن زرد از استان هاي كردستان و آذربايجان غربي به اين مركز منتقل و نگهداري مي شود.
به گزارش سبزپرس، مديركل حفاظت محيط زيست استان كرمانشاه درباره احیای «گوزن زرد ایرانی» در کرمانشاه گفت: با توجه به رسالت سازماني و لزوم تكثير و حفاظت گونه هاي جانوري، پروژه احيا و نگهداري و تكثير گونه در معرض انقراض «گوزن زرد» در كرمانشاه اجرا مي شود.
مجيد ابدي درباره اين گونه منحصر و ويژگي هاي مختلف آن گفت: «گوزن زرد ايراني» (Dama mesopotamica) پستانداري از خانواده گوزن است و گمان مي رفت كه نسل اين حيوان منقرض شده باشد تا اينكه در دهه 1950 گله اي از آن در خوزستان كشف شد و در حال حاضر، گله هايي از «گوزن زرد ايراني» در دشت «نازساري» در استان مازندران در محوطه محصوري مراقبت مي شوند و در برخي از باغ وحش هاي جهان نيز نمونه هايي از آن وجود دارد.
ابدي با اشاره به مشخصات «گوزن زرد ايراني»، گفت: «گوزن زرد ايراني» جثه اش از «مرال» كوچك تر است و از نظر اندازه طول سر و تنه 150 تا 200 سانتي متر، دم 16 تا 20 سانتي متر، ارتفاع 85 تا 110 سانتي متر و داراي وزني بين 50 تا 130 كيلوگرم است.
او ادامه داد: زيستگاه اين گوزن بيشتر در جنگل هاي متراكم زاگرس و بيشه زارهاي غرب و جنوب غربي است و البته در گذشته پراكندگي وسيعي از شمال آفريقا تا عراق، تركيه و ايران داشته، ولي در حال حاضر نسل آن در تمام كشورهاي مذكور به جز ايران نابود شده است.
مديركل حفاظت محيط زيست استان كرمانشاه «گوزن زرد ايراني» را عموما شبگرد دانست و گفت: «گوزن زرد ایرانی» صبح زود و اوايل غروب فعاليت بيشتري دارد و به صورت اجتماع زندگي مي كند و معمولا ماده ها، بچه ها و نرهاي نابالغ در گروه هاي جدا از دسته نرهاي مسن مشاهده مي شوند.
ابدي ادامه داد: حس بينايي «گوزن زرد» قوي تر از «مرال» است و به خوبي شنا مي كند و در محيط هاي طبيعي بسيار محتاط است و به محض احساس خطر با خيزهاي بلند فرار مي كند و گاهي نيز درميان بوته ها و درختان مخفي مي شود.
او تاکید كرد: «گوزن هاي زرد ايراني» اغلب در اوايل پاييز جفت گيري مي كنند و مدت آبستني آنها حدود هشت ماه است و يك و به ندرت دو بچه مي زايد.
مديركل حفاظت محيط زيست استان كرمانشاه طول عمر آنها را حدود 16 سال دانست و گفت: تغذيه گوزن ها بيشتر از علف ها و شاخ و برگ گياهان است و گاهي اوقات نيز از سرشاخه هاي درختان يا از پوست ساقه آنها استفاده مي كنند.
گوزن های زرد ايراني نر شاخ‌هاي بلند و نسبتاً پهني دارند و رشد شاخ‌ها از يك سالگي به بعد شروع مي‌شود، ولي شاخك‌ها از دو سالگي ظاهر مي شود. در اواخر فصل زمستان شاخ‌ها مي‌افتند و شاخ‌هاي جديد بلافاصله شروع به رشد مي‌كنند و در تابستان تكميل مي‌شوند. موهای «گوزن زرد ایرانی» در فصل تابستان كوتاه است.
رنگ پشت و پهلوهای این نوع از گوزن، در تابستان زرد متمايل به قرمز و زير بدن و كفل‌ها و دم آنها سفيد است. در قسمت پشت و پهلوها خال‌هاي سفيد مشخصي دارد. در زمستان موهای آنها بلندتر و به رنگ خاكستري با خال‌هاي نامشخص است.
این حیوانات در تابستان به واسطه پوشش خال‌خالي، توانايي استتار خوبي دارد و در زمستان پوشش آنها تيره‌تر مي‌شود. گوزن‌هاي زرد ايراني اغلب در اوايل پاييز جفت‌گيري مي‌كنند./ن.س