به گزارش زیست نیوز، کوچک، زیبا و خزدار. ظاهر این حیوانات در تضاد کامل با محیط‌های خشنی است که در آن متولد می شوند. با توجه به دمای بسیار بالا و آب و هوای خشک، بیابان‌ها مکان مناسبی برای گردش کودکان ما محسوب نمی شوند، اما حیواناتی که در ادامه این مطلب با آنها آشنا خواهید شد، از گونه‌هایی هستند که برای ادامه حیات در زیستگاه چالش برانگیز بیابان تکامل یافته‌اند.
روباه فنک
چیزی که در نگاه نخست جلب توجه می کند، گوش‌های بسیار بزرگ این روباه است که در بیابان "صحرا" آفریقا زندگی می کند. روباه فنک با نام علمی "Vulpes zerda" به واسطه گوش‌های بزرگ خود از قدرت شنوایی فوق العاده‌ای برخوردار بوده و می تواند طعمه‌هایی که در زیر زمین پنهان شده‌اند را شناسایی کند. کلیه‌های این روباه با کمبود آب سازگار شده و خز ضخیم آن حرارت خورشید را در طول روز بازتاب داده و هنگام شب نیز این حیوان را گرم نگه می دارد. موش کانگورویی
بر خلاف نامشان، موش‌های کانگورویی نه یک کانگورو بوده و نه نسبت نزدیکی با موش‌های صحرایی دارند. این حیوان با نام علمی "Dipodomys ordii" که به خانواده جوندگان تعلق دارد، در شمال غربی آمریکا زندگی می کند. موش‌های کانگورویی اغلب در زیستگاه‌های باز و نیمه خشک ساکن هستند. نابودی زیستگاه به واسطه تغییرات آب و هوایی و فعالیت‌های انسان، یکی از خطرهایی است که این گونه را تهدید می کند.
سگ وحشی آفریقایی
سگ وحشی آفریقایی با نام علمی "Lycaon pictus" بزرگترین سگسان آفریقا محسوب می شود. اگرچه توله‌های آنها شاید بامزه به نظر برسند، اما سگ‌های بالغ حیواناتی بسیار خطرناک بوده و یکی از قویترین گازها در میان پستانداران گوشتخوار را به خود اختصاص داده‌اند. به واسطه افزایش جمعیت در آفریقا، سگ‌های وحشی آفریقایی از گونه‌های در معرض خطر هستند. روابط اجتماعی این حیوانات بسیار قوی بوده و حتی از اعضای ضعیف گروه خود نیز مراقبت می کنند.
غزال اسپرینگ باک
چشم‌ها و گوش‌هایی بزرگ از ویژگی اصلی غزال اسپرینگ باک با نام علمی "Antidorcas marsupialis" هستند. غزال‌های اسپرینگ باک در هر نوبت یک بچه به دنیا می آورند و آنها را طی دو روز نخست پنهان نگه می دارند. پس از آن، بچه غزال‌ها برای چهار ماه به مادران خود وابسته هستند. غزال اسپرینگ باک حیوان ملی کشور آفریقای جنوبی محسوب می شود.
گربه صحرایی
گربه‌های صحرایی با نام علمی "Caracal caracal" در آفریقا و جنوب غرب آسیا زندگی می کنند. به واسطه شکل گوش‌های خود، این حیوانات شبیه سیاه گوش‌ها هستند، اما اکثر دانشمندان معتقدند که یک سیاه گوش واقعی نیستند. به گفته دانشمندان، گربه صحرایی نسبت نزدیکی با گربه دشتی آفریقایی و گربه طلایی آفریقایی دارد. توله‌های گربه صحرایی بی دفاع و با چشمان بسته به دنیا می آیند و برای یک سال به مادران خود وابسته هستند.
کفتارها با نام علمی "Crocuta crocuta" حیوانات زیبایی نیستند و به واسطه "خنده" خود مشهور هستند. خوی وحشی این حیوان از بدو تولد با وی همراه بوده و حتی ممکن است توله‌های قویتر، توله‌های ضعیفتر را از بین ببرند. اگرچه کفتارها بیشتر به عنوان یک لاشه خور شناخته می شوند، اما در حقیقت شکارچیانی نیرومند هستند که به طعمه‌های بزرگتر از خود مانند گوزن یالدار و گورخر نیز حمله می کنند.
میرکات
میرکات یکی از دوست داشتنی‌ترین حیوانات مناطق بیابانی محسوب می شود. این حیوان با نام علمی "Suricata suricatta" اغلب روی دو پای خود ایستاده و محیط اطراف را برای شناسایی شکارچیان بررسی می کند. این در شرایطی است که اعضای دیگر گروه به دنبال غذا هستند.
پلنگ راه راه آمریکایی
همان گونه که از نامشان مشخص است، این حیوانات بومی آمریکای جنوبی، آمریکای مرکزی و مکزیک هستند. نواحی زندگی آنها شامل جنگل‌های استوایی، مرداب‌های حرا و دشت‌های بی درخت می شود که این مورد آخر می تواند آنها را در میان حیوانات بیابان قرار دهد. چرخه تولید مثل کند گربه راه راه آمریکایی یکی از عوامل تعداد کم آنها محسوب می شود. این حیوان به طور معمول در هر نوبت یک توله به دنیا آورده و در صورتی که توله خود را از دست ندهد، تقریبا تا دو سال بعد جفت گیری نخواهد کرد. فعالیت‌های انسان و نابودی زیستگاه‌ها عوامل کلیدی دیگر در جمعیت کم این حیوان هستند. سگ دشتی
سگ‌های دشتی زمین اطراف لانه خود را به طور کامل از پوشش گیاهی پاکسازی می کنند و از این رو، چندان میان کشاورزان محبوب نیستند. لانه سگ‌های دشتی دارای اتاق‌های ویژه نگهداری نوزادان بوده و حیوانات ماده از نوزادان دیگر گروه خود نیز نگهداری می کنند. البته رفتار خشونت آمیز و کشتن نوزادان گروه‌های رقیب در میان سگ‌های دشتی مشاهده می شود.
گربه شنی
ظاهر گربه شنی تقریبا شبیه گربه‌های اهلی است، اما این حیوان برای زندگی در بیابان سازگار شده است. در حقیقت، گربه شنی با نام علمی "Felis margarita" می تواند در شرایطی به حیات خود ادامه دهد که اکثر گربه‌های خانگی شاید بیش از چند روز در آن دوام نمی آورند. پاهای این حیوان دارای خز اضافی است که آنها را از شن‌های سوزان بیابان محافظت می کند. همچنین، گربه‌های شنی می توانند برای چند ماه بدون آب زنده بمانند و آب مورد نیاز خود را از طریق غذایی که می خورند، تامین کنند. مناطق زندگی گربه‌های شنی از بیابان‌های آفریقای شمالی تا جنوب غرب و مرکز آسیا را شامل می شوند.