صفحه نخست » تعرفه تبلیغات در سایت » حمایت از حیوانات

Click this bar to view the full image.

مرگ يک دوست يا خويشاوند برای همه دردناک است. آداب و رسومي مانند مجلس ختم کمک مي کند تا خداحافظي آسان تر شود. اما اين طور که معلوم است اين امر فقط در مورد انسان ها صدق نمي کند، بلکه در مورد نزديک ترين خويشاوندان آنان يعني ميمون هاي انسان نما هم صادق است. محققان بريتانيايي براي اولين بار در پارک وحش مشاهده کردند که يک جنس ماده عضو گروهي از شامپانزه ها در سن بالاي 50 سال به طرز مسالمت آميزی مُرد.
به گزارش جيمز اندرسون از دانشگاه استرلينگ و دورا بيرو از دانشگاه آکسفورد در مجله «زيست شناسي امروز» رفتار اين حيوانات همانند انسان ها است. آنان به شدت مراقب همنوع مريض شان بودند، در کنار بسترش بيدار ماندند و روز ها تا هفته ها پس از مرگش به شدت سوگواري کردند.
شامپانزه ماده پانسي نام داشت که از مدت ها پيش از مرگش مريض و ضعيف شده بود. آندرسون و همکارانش با کمک دوربين هاي فيلمبرداري در محوطه توانستند وقايع رخ داده در زمان مرگ او به دقت باز نگري کنند. همخانه هاي پانسي- دخترش رزي و شامپانزه ماده ديگر به نام بلوسوم و پسرش چيپي- در آخرين دقايق زندگيش به طور غيرمعمولي اغلب در رفت و آمد بودند.
البته به محض اينکه پانسي ديگر نشاني از حيات از خود بروز نداد، آنان به سرعت دست از اين کارکشيدند. رزي شب بعد را در نزديکي جسد سپري کرد و بلوسوم و چيپي با ناآرامي خوابيدند. روز بعد اين سه شامپانزه بستر کاهي جسد پانسي را قبل از اينکه نظافتچيان آن را ببرند، به بيرون منتقل کردند.
هفته هاي بعد هم اين سه بازمانده غمگين به نظر مي رسيدند: کمتر مي خوردند و به طرز غير معمولي آرام بودند. علاوه بر اين از خوابيدن روي سکويي که پانسي روي آن مرده بود، خودداري مي کردند. اگرچه اين سکو قبلاً يکي از محبوترين جاهاي خواب بود. با در نظر گرفتن تمامي اين موارد اندرسون و همکارانش به اين نتيجه دست يافتند که شامپانزه ها برخلاف آنچه که قبلاً فرض مي شد، مي دانند که مرگ چيست. بعلاوه برخي انواع رفتاري مربوط به مرگ به لحاظ تکاملي قديمي تر از آن هستند که حدس زده مي شد. محققان از اين رو توصيه مي کنند در مورد برخورد با ميمون هاي محتضر يا پير تجديد نظر کرد.
التبه در صورتی که مرگ غیر منتظره باشد، شامپانزه ها برخوردی کاملاً متفاوت دارند. اين به خصوص در مورد دو تا از شامپانزه هاي مادر گينه اي مشهود بود که فرزندانشان را به دليل بيماري راه هاي تنفسي از دست دادند: در هر دو مورد مادران اجساد را 19 يا 68 روز با خود اين سو و آن سو مي بردند و علي رغم فساد روزافزون همچنان کار مراقبت را انجام مي دادند.
تازه پس از پوسيدگي کامل جسد از شدت علاقه کاسته شد و سرانجام اين ماده ها اجساد را ترک کردند- شايد دليلش اين بود که بدنشان يک تغيير هورموني را متحمل شده و خود را براي پذيرش فرزندان جديد آماده کرد. به گفته محققان برخلاف مورد پانسي البته در اينجا اين سؤال به وضوح مطرح مي شود که آيا مادران در حقيقت مرگ فرزندانشان را درک کرده بودند. براي پاسخ به اين سؤال اطلاعات بيشتري مورد نياز است.