به گزارش خبرگزاری مهر، بر اساس گزارش آژانس تحقیقاتی هوا فضای ژاپن، فضاپیمای Ikaros عملکردی مشابه یک قایق بادبانی دارد. این فضاپیما قبل از اینکه بادبان خود را با ضخامتی کمتر از یک تار مو بگشاید بر روی راکت H-IIA به فضا پرتاب خواهد شد و پس از قرار گرفتن در مدار بادبانش را برافراشته خواهد ساخت.
ذرات نوری که از خورشید ساطع می شوند با بادبان 20 متری این فضاپیما برخورد کرده و آن را در مسیر رسیدن به سیاره زهره به حرکت در می آورند. فوتونهای نور خورشید هزاران آینه ریز را به نوسان در می آورند تا فضاپیما را در محیطی بدون اصطکاک به جلو برانند.
با ادامه یافتن این فرایند سرعت این فضاپیمای بادبانی به 10 برابر سرعت فضاپیماهایی که از سوختهای شیمایی استفاده می کنند خواهد رسید. فضاپیمای Ikaros با وزنی برابر 307 کیلوگرم از موتوری نیز بهره برده است که انرژی آن از سلولهای خورشیدی موجود بر روی فضاپیما تامین شده و عملکردی مشابه موتورهای هیبریدی دارد.
معاون اجرایی این پروژه اعلام کرده است Ikaros در حدود 6 ماه دیگر به سیاره زهره خواهد رسید که در آن نقطه فضاپیما و عکس العملهای آن مورد آزمایش قرار خواهند گرفت. سپس Ikaros به مسیر خود ادامه داده و تا حد ممکن به دورترین نقاط فضا پرواز خواهد کرد. تیم کنترل فضاپیما امیدوارند حداقل برای یکسال و قبل از قطع ارتباط آن با زمین بتوانند Ikaros را هدایت کنند.
در حال حاضر نقشه های دیگری برای ساخت فضاپیماهای مشابه اما پیشرفته تر با بادبانهایی به وسعت 48 متر در دست بررسی است تا در انتهای این دهه به فضا پرتاب شوند. ایده ساخت چنین فضاپیمایی در دهه 1920 توسط دانشمندی لیتوانیایی به نام "فردریش سندر" ارائه شده بود.
بر اساس گزارش تلگراف، آژانس فضایی ژاپن اعلام کرد این تکنولوژی در حال حاضر به دلیل مدت زمان طولانی که برای تولید نیرو از فوتونهای خورشیدی و دستیابی به سرعت مناسب مورد نیاز است، مناسب سفرهای انسانی نیست. آژانس فضایی ژاپن امیدوار است در آینده ای نه چندان دور، یعنی در حدود ده سال دیگر بتواند فضاپیمایی مجهز به این تکنولوژی را به سوی مشتری روانه سازد.