تعداد بیماریهایی که از پرندگان اهلی خود به آن مبتلا گردند و سپس آن را به انسان انتقال دهند چندان زیاد نیست. اما نکتۀ مهم ناقل بودن پرندگان است، زیرا این حیوانات به علت شرایط خاص حیاتی خود با انواع عوامل بیماریزا در تماس هستند. هرچند که به اکثر آنها مبتلا نمی شوند، اما آنها را در خود حفظ کرده و انتقال می دهند. در این مورد خاص، پرندگان وحشی به مراتب از پرندگان اهلی که در مرغداریهای بهداشتی و یا در خانه ها نگهداری می شوند خطرناکتر هستند.

عده ای از افراد برای تفریح و سرگرمی از پرندگان وحشی زینتی مانند، انواع طوطیان، طوطی خاکستری، مینا، کلاغ زاغی، قناری، بلبل و امثال آنها استفاده کرده، آنها را در منازل نگهداری می کنند. این حیوانات غالبا مورد توجه بچه ها هستند، چنانچه پرنده بیمار شود و یا با خود عامل بیماریزایی داشته باشد، آلودگی در افرادی که با آن پرنده تماس دارند ظاهر شده و در اندک مدتی ممکن است ناحیه ای را در بر گیرد.


لذا برای پیشگیری از وقوع چنین حوادثی باید در نگهداری و انتخاب این پرندگان نهایت دقت به عمل آید و چنانچه یکی از پرندگان تلف شد باید فورا برای تشخیص علت مرگ آن را به متخصص بیماریهای پرندگان برای کالبدگشایی و تشخیص بیماری نشان داد تا بیماری و علت مرگ آن مشخص شود. چنانچه بیماری قابل انتقال برای انسان و یا سایر پرندگان باشد باید در کنترل و ریشه کنی مبارزه با آن اقدام فوری به عمل آید.