به گفته‌ی دیوید بارنز از گروه بریتانیایی بررسی قطب جنوب: «این یکی از دلایل متعددی است که حیات در قطب جنوب اخیراً دچار تغییرات فاحشی شده است.» به عقیده‌ی این محقق و همکارانش، این پدیده در وهله‌ی اول از طریق سوراخ لایه ازن و تأثیر آن بر شرایط باد منطقه‌ای قابل توجیه است. دما و پوشش یخی در بازه‌ی زمانی مورد بررسی فقط تغییر اندکی داشته‌اند.
جانداران مرداب زی (Bryozoans) حیوانات میکروسکوپی کوچکی هستند که از برخی جهات یادآور پلیپ‌های مرجانی هستند. چگونگی تغذیه‌ی این جانداران از ارگانیسم‌های پلانکتونی و رشدشان به صورت کلونی، در مورد نوع سلارینلا نوتی مشابه روش خویشاوندان آهکی که مرداب را پوشش می‌دهند، است. می‌توان از روی حلقه‌های سالیانه منظم در این اسکلت آهکی پی برد که این حیوانات و در نتیجه «خویشاوندان» با چه سرعتی رشد می‌کنند.
بارنز و همکارانش کلونی‌هایی را که در زمان‌های متفاوت در دریای راس قطب جنوب جمع آوری شده بودند، بررسی کردند. بخشی از این نمونه‌ها متعلق به سفرهای اکتشافی دیسکاوری و ترانووا هستند که رابرت فالکون اسکات در سال‌های 1901 یا 1913 شروع کرده بود. به گزارش محققان در مجله‌ی «زیست شناسی امروز»، این کلونی ها حدود 9/3 میلی متر در سال رشد می‌کنند، درست همان سرعت رشدی که همتایانشان در دهه ی 30 یا دهه ی 70 داشتند. اما به نظر می‌رسد از شروع دهه‌ی 90 رشد سالانه دوبرابر شده است.
به عقیده‌ی محققان، عملکرد بادهای تند می‌تواند توجیهی برای این رشد سریع باشد، به این ترتیب که با انتقال آب‌های عمقی سرشار از غذا به سطح دریا باعث رشد بهتر غذای جانداران مرداب‌زی می‌شوند. از آنجا که اسکلت آهکی یک کلونی جانداران مرداب‌زی بعد از نابودیشان در رسوبات مدفون می‌شود، زنجیره‌ی غذایی دارای دور تند در نهایت می‌تواند تأثیر کاهنده بر غلظت دی اکسید کربن جو داشته باشد، طبق اظهار نظر بارنز: «اگر حق با ما باشد، این مثال نادری از یک حیوان را نشان می‌دهد که به یک پدیده‌ی جهانی، یعنی سوراخ لایه‌ی ازن، واکنش نشان می‌دهد و در نتیجه دیگری را، یعنی اثر گلخانه‌ای را، تحت تأثیر قرار می‌دهد.»