Click this bar to view the full image.

دیده بان حقوق حیوانات: گوزن زرد ایرانی به کرمانشاه می آید مدیرکل حفاظت محیط زیست استان کرمانشاه گفت: در راستای احیای مجدد گونه های منقرض شده در مرکز تکثیر واحیای حیات وحش درابادام منطقه حفاظت شده قلاجه، بزودی تعداد ۱۰ راس گوزن زرد از استانهای کردستان و آذربایجان غربی به این مرکز منتقل و نگهداری می شود.به گزارش روابط عمومی حفاظت محیط زیست استان کرمانشاه،مجید ابدی در خصوص این پروژه گفت: با توجه به رسالت سازمانی و لزوم تکثیر و حفاظت گونه های جانوری، پروژه احیا و نگهداری و تکثیر گونه در معرض انقراض گوزن زرد در کرمانشاه اجرا می شود.وی در خصوص این گونه منحصر و ویژگی های مختلف آن گفت: گوزن زرد ایرانی (Dama mesopotamica) پستانداری از خانواده گوزن است و گمان می رفت که نسل این حیوان منقرض شده باشد تا اینکه در دهه ۱۹۵۰ گله ای از آن در خوزستان کشف شد .ابدی گفت: اینگ گله هایی از گوزن زرد ایرانی در دشت نازساری در استان مازندران در محوطه محصوری مراقبت می شوند.وی افزود: در برخی از باغ وحش های جهان نیز نمونه هایی از آن وجود دارد.ابدی با اشاره به مشخصات گوزن زرد ایرانی، گفت: گوزن زرد ایرانی جثه اش از مرال کوچک تر است. از نظر اندازه طول سر و تنه ۱۵۰ تا ۲۰۰ سانتی متر، دم ۱۶ تا ۲۰ سانتی متر، ارتفاع ۸۵ تا ۱۱۰ سانتی متر و دارای وزنی بین ۵۰ تا ۱۳۰ کیلوگرم می باشد.وی ادامه داد: زیستگاه این گوزن بیشتر در جنگل های متراکم زاگرس و بیشه زارهای غرب و جنوب غربی می باشد. البته در گذشته پراکندگی وسیعی از شمال آفریقا تا عراق، ترکیه و ایران داشته، ولی در حال حاضر نسل آن در تمام کشورهای مذکور به جز ایران نابود شده است.وی افزود: گوزن زرد ایرانی عموما شبگرد است و صبح زود و اوایل غروب فعالیت بیشتری دارد. به صورت اجتماع زندگی می کند و معمولا ماده ها، بچه ها و نرهای نابالغ در گروه های جدا از دسته نرهای مسن مشاهده می شوند.ابدی گفت: حس بینایی گوزن زرد قوی تر از مرال است و به خوبی شنا می کند. گوزن زرد در محیط های طبیعی بسیا رمحتاط است و به محض احساس خطر با خیزهای بلند فرار می کند. گاهی نیز درمیان بوته ها و درختان مخفی می شود.وی تصریح کرد: گوزن های زرد ایرانی اغلب در اوایل پاییز جفت گیری می کنند. مدت آبستنی حدود هشت ماه است و یک و به ندرت دو بچه می زاید. طول عمر آنها حدود ۱۶ سال است.ابدی افزود: تغذیه گوزن ها بیشتر از علف ها و شاخ و برگ گیاهان می باشد. گاهی اوقات نیز از سرشاخه های درختان یا از پوست ساقه آنها استفاده می کنند .گفتنی است،گوزن زرد ایرانی (Dama mesopotamica ) پستانداری از خانواده گوزن است. گمان می‌رفت که نسل این حیوان منقرض شده‌باشد تا این که در دهه ۱۹۵۰ گله‌ای از آن در خوزستان کشف شد. اینک گله‌هایی از گوزن زرد ایرانی در دشت ناز ساری در استان مازندران در محوطه محصوری مراقبت می‌شوند. در برخی از باغ وحش‌های جهان نیز نمونه‌هایی از آن وجود دارد.گوزن زرد ایرانی جثه‌اش از مرال کوچک‌تر است. نرها شاخ‌های بلند و نسبتاً پهنی دارند. رشد شاخ‌ها از یک سالگی به بعد شروع می‌شود، ولی شاخک‌ها از دو سالگی ظاهر می‌گردد.در اواخر فصل زمستان شاخ‌ها می‌افتند و شاخ‌های جدید بلافاصله شروع به رشد می‌کنند و در تابستان تکمیل می‌شوند. موها در فصل تابستان کوتاه است.رنگ پشت و پهلوها در این فصل زرد متمایل به قرمز و زیر بدن و کفل‌ها و دم سفید است. در قسمت پشت و پهلوها خال‌های سفید مشخصی دارد. در زمستان موها بلندتر و به رنگ خاکستری با خال‌های نامشخص است.در بین حیات وحش متنوع فلات ایران، گوزن زرد ایرانی که به دلیل منقرض‌شدن نسلش در معرض انقراض قرار دارد.از نظر اندازه طول سر و تنه ۱۵۰ تا ۲۰۰ سانتی متر، دم ۱۶ تا ۲۰ سانتی متر، ارتفاع ۸۵ تا ۱۱۰ سانتی متر، ودارای وزنی بین ۵۰ تا ۱۳۰ کیلوگرم می باشد.زیستگاه این گوزن بیشتر در جنگل‌های متراکم زاگرس و بیشه‌زارهای غرب وجنوب غربی می باشد.در گذشته پراکندگی وسیعی از شمال آفریقا تا عراق، ترکیه، و ایران داشته، ولی در حال حاضر نسل آن در تمام کشورهای مذکور به جز ایران نابود شده‌است.گوزن زرد ایرانی عموماً شبگرد است و صبح زود و اوایل غروب فعالیت بیشتری دارد. به صورت اجتماعی زندگی می‌کند. معمولاً ماده‌ها، بچه‌ها و نرهای نابالغ در گروه‌هایی جدا از دسته نرهای مسن مشاهده می‌شوند.حس بینایی گوزن زرد قوی‌تر از مرال است و به خوبی شنا می‌کند. گوزن زرد در محیط‌های طبیعی بسیار محتاط است و به مجرد احساس خطر با خیز‌های بلند فرار می‌کند. گاهی نیز در میان بوته‌ها و درختان مخفی می‌شود.در تابستان به واسطه پوشش خال‌خالی، توانایی استتار خوبی دارد. در زمستان پوشش او تیره‌تر می‌شود. گوزن‌های زرد ایرانی اغلب در اوایل پاییز جفت‌گیری می‌کنند. مدت آبستنی حدود هشت ماه است. یک و به ندرت دو بچه می‌زاید.طول عمر آن‌ها حدود ۱۶ سال است. تغذیه گوزن‌ها بیشتر از علف‌ها و شاخ و برگ گیاهان می‌باشد، گاهی اوقات نیز از سرشاخه‌های درختان یا از پوست ساقه آن‌ها استفاده می‌کنند. گوزن‌های زرد ایرانی اغلب اوایل صبح قبل از طلوع آفتاب یا عصر به چرا می‌پردازند و بقیه روز را به نشخوار کردن یا استراحت می‌گذرانند.