کامران باقری، لنکرانی وزیر بهداشت وقت: کاهش آمارخودکشی و ثبت سالانه۷۰هزار مورد سرطان (سه سال پیش – منبع: سلامت نیوز)
احمدی مقدم، فرمانده نیروی انتظامی: آمار خودکشی در کشور دو برابر قتل است (دو سال پیش – منبع: سلامت نیوز)
احمد حاجبی، رییس اداره سلامت وزارت بهداشت: سازمان پزشکی قانونی آمار خودکشی را به وزارت بهداشت نمی دهد (۲۲۳ روز پیش – منبع: خبرگزاری فارس)
هر روز ۵/۱۰ نفر در کشور خودکشی می کنند (۲۵ مرداد ۹۰ – منبع: روزنامه «شرق»)
آمار خودکشی در زنان بیش از مردان است (۶۳ روز پیش – منبع: سایت «تابناک»)
همان قدر که از این دست اظهارنظر ها خوانده و شنیده می شود اخباری چون فردی – مردی، زنی – سیانور خورد و مُرد! یا قرص برنج خورد و مُرد! به وفور شنیده و خوانده می شود. خودکشی این روزها حسابی میسر است. انواع و اقسام هم دارد. آمار سازمان پزشکی قانونی در سال گذشته حکایت از آن دارد که روزانه حدود ۱۰ نفر در ایران خودکشی می کنند و بررسی های آماری نشان می دهد که در یک سال، از هر صدهزار نفر حدود شش نفر خودکشی کرده اند. «احمد شجاعی»، رییس سازمان پزشکی قانونی کشور این آمار را در نشست خبری سال گذشته اش حوالی مردادماه اعلام کرد. آمار خودکشی در ایران در شش ماه پایانی سال گذشته همچنان اعلام نشده اما آمار خودکشی در سه ماهه نخست سال گذشته نسبت به مدت مشابه سال قبل ۴/۹درصد افزایش داشت. در سه ماهه نخست سال گذشته ۹۵۲ نفر در کشور خودکشی کرده اند که از این میان ۲۷۴ نفر زن و ۶۷۸ نفر مرد بوده اند. حالا به آمار خودکشی در سال های ۸۸ و ۸۹ توجه کنید؛ در سال ۸۸، سه هزار و ۱۲۲ خودکشی و در سال ۸۹، سه هزار و ۶۴۹ خودکشی گزارش شده است. خودکشی در سال ۸۹ نسبت به سال ۸۸ افزایش ۱۷درصدی داشته است، ۴/۹درصد هم در سال ۹۰، حالا محاسبه کنید افزایش آمار خودکشی را در سه ماه اول سال ۹۱؟! به قول «فروید»، در خشم، آدم ها آرزو دارند کسی را بکشند یا به عامل ناکامی آسیب برسانند و اگر نتوانند خودشان را می کشند. از سوی دیگر یکی از عواملی که به خودکشی کمک می کند در دسترس بودن موادی است که این امر را تسهیل می کند. به غیر از طناب در دسترس ترین مواد برای خودکشی سیانور و قرص برنج است.

خیابان «ناصر خسرو» در مسیر شمال به جنوب
زمزمه دارو، دارو، چنان در هم می پیچد که نمی دانی به سمت کدام صدا باید برگردی. کور عصاکشی برای اموات مردم دعا می کند. پیرمردی «چایی» داد می زند. زندگی در مفهوم خرید و فروش جاری است. اما کسی می تواند حدس بزند قرصی، گردی برای خودکشی در حال جابه جا شدن و دادوستد است؟ مرد میانسالی در حال نوشیدن چای است. به سراغش می روم و می گویم: «دنبال قرصی می گردم که همه چیز را تمام کنم، سیانور، قرص برنج…» نشانی دیگری می دهد: «از آن آقا بپرس که تی شرت سفید به تن دارد.» به سراغ مرد جوانی می روم…
- سلام! دنبال سیانور می گردم.
برای چه کاری؟
- برای خودم! می خوام خودکشی کنم! داری؟
نداریم!
- چیز دیگه ای نداری؟
نیست، گیر نمیاد، اینجا سیانور اصل بهت نمی دن!
- چی می دن؟
آشغال!
- اون نشد، قرص برنج، نشد سم گراز…
سیانور می خوای باید ۳۰۰هزار تومن بدی، نمی دی که …
- واسه چند گرم؟
یه ذره اش، نیم گرم. ۳۰۰ هزار بده…
- الان آنقدر پول ندارم، اگر بخوام پیدات کنم همین جا می تونم پیدات کنم؟
آره، بیا جلوی همین کبابی.

بازار قاچاق دارو چنین جوانانی را تا به حال به خود ندیده بود که انگار شغل آبا و اجدادی شان شده باشد؛ به سراغ پسری جوان تر از فروشنده قبلی می روم…
- دنبال سیانور می گردم، داری؟
چند بهت قیمت دادن؟
- از ۳۰۰ هزار تومن تا ۱۰۰ هزار تومن
سیانور هم داریم.
- چند؟
چه مدلی می خوای؟ چقدر پول می خوای بدی؟
- معطلی نداشته باشه دیگه، درد نکشم.
واسه خودت می خوای؟
- نه واسه پشت سریم می خوام! واسه خودم می خوام دیگه!
یه قرص وکیوم شده گِرد ِ. اون هم باهات ۱۲۰ هزار تومن حساب می کنم.
- کجاییه؟
پشتش چیزی ننوشته، اما خارجیه. ایرانی اش هم هست کپسول، مرگ موش قاطی می کنن باهاش…
- مطمئنه؟
آره، اون هم فقط یه نفر داره که شیمیایی فروشِ.
- مغازه داره؟
آره، مطمئنه توی وکیومِ. اصل و تضمینی ِ. اما به یه شرط بهت می دم؛ دنبال دردسر نمی گردیم.
- چه دردسری؟
فردا خدایی نکرده یکی بیاد دنبال ما که از اینجا و از من گرفتی.
- مگه میان؟
اون دیگه دست خداست. آدمیزاده دیگه می خوره وقت مردن ازش بپرسن چی خوردی، چی نخوردی، از کجا خریدی و گرفتی خلاصه بیان دنبال ما.
- نه، خیالت راحت. تنها زندگی می کنم… نمی دونستم قیمت ها این طوریه وگرنه دنبال طناب می گشتم.
چقدر می خوای پول بدی؟
- ۳۰ هزار تومن
تا ۷۰-۶۰هزار تومن می تونم برات جور کنم
- یه دوری بزنم… میام پیشت

دوباره چشمم روشن شد به جوانی. همین که می بیند با چند نفر در مسیر پیاده روی شمالی در حال گپ و گفت درباره سیانور و قرص برنج هستم به سراغم می آید.
قرص شو می خوای یا پودرشو؟
- قرص.
پودر که بهتره، می ریزی روی غذا می خوری یک، دو، سه… تموم.
- گرمی چند؟
۵۰ هزار تومن. واسه چی می خوای؟
- برای خودم.
آخه چرا؟
- بگذریم…
بیا توی کوچه بهت بدم…
- نه گرون می گی…
این همه راه هست، چرا می خوای این کار رو بکنی؟ من نمیارم واست.
- تو نمیاری، بالاتر که واسم میارن…
برو شیشه بکش، مغزت باز شه، بی خیال خودکشی شی!

نزدیک مسجد پیرمردی نشسته روی صندلی. به هر حال هرچه باشد دود از کنده بلند می شود که شاید اگر دنبال اصل جنس سیانور بودم، مطمئن باشد. به سراغش می روم.
- از بالا آمار سیانور گرفتم قیمت های پرت دادن، نفهمیدم چی باید بگیرم… سیانور اصل گیر نمیاد قربونت. کپسول خالی بر می دارن چیزهای دیگه می دن جای سیانور
- می کشه؟
نه! قرص برنج هست بهتره.
- چند؟
دونه ای ۳۰هزار تومن.
- می کشه؟
آره.

«امیل دورکیم» در اثر معروف خود به نام «خودکشی» آن را پدیده ای اجتماعی تعریف می کند و می نویسد: «خودکشی عبارت است از هرنوع مرگی که نتیجه مستقیم یا غیرمستقیم کردار منفی یا مثبت خود قربانی است که باید چنان نتیجه ای به بار آورد.» در ایران سال ها طول کشید تا مسوولان در قبال آسیب های اجتماعی از «انکار» دست بکشند. اما موضع «انکار» به اعلام نکردن آمار خودکشی بدل شده است. به گواه تحقیق جامعه شناسان، در ایران انگیزه خودکشی در گروه های ناموسی، اختلافات خانوادگی، تحصیل و ازدواج، شکست و ناامیدی، فقر و تنگدستی، بر ملا شدن حقایق و اسرار، استرس ها و فشارهای لحظه ای روحی و روانی، تنهایی، عشق و تمایلات شدید عاطفی و اعتیاد به موادمخدر و الکل، تقسیم بندی شده است. اینها همه مولفه های یک سوی تساوی است. در سوی دیگر انگار تنها چیزی که ارزان شده است، جان آدمی است. مواد لازم برای خودکشی در تهران همیشه در دسترس است.