آنا سامر وقتی ۱۸ ساله بود و سال آخر دبیرستان را طی می‌کرد، خیلی پرخواب شده بود، اما در آن زمان او توجهی به این مسئله نداشت. زمانی که او به کالج رفت، همین مسئله ادامه داشت، اما او استرس را بهانه می‌کرد و با خودش می‌گفت که بخاطر کار دشواری که دارد، بدنش نیازمند استراحت بیشتر است.
در این زمان او همواره بعد از خوردن نهار یا تمام شدن کار روزانه یا حتی هنگامی که با دوستانش بود، نیاز داشت چرت بزند. طوری شده بود که وقتی هنگام عصر والدینش به او زنگ می‌زدند تا با او صحبت کنند، هم‌اتاقی‌هایش که دوست نداشتند مدام به آنها بگویند آنا خواب است، می‌گفتند که آنا برای مطالعه به کتابخانه رفته است.
بعد از اتمام درسش, آنا به بانگوک رفت تا آنجا زبان انگلیسی درس بدهد، پرخوابی او ادامه داشت و همین طور هم بهانه‌تراشی‌هایش. در آن هنگام او بین کلاس‌هایش چرت می‌زد و با خودش می‌گفت که برای تطابق با آب و هوای گرم بانگوک نیاز به خواب دارد.
بعد از بانگوک او مدتی به لندن رفت، آنجا هم او آسمان ابری و همیشه بارانی لندن را دلیل پرخوابی می‌دانست.
بعد از آن، آنا برای تحصیل در دانشکده حقوق به آمریکا بازگشت و دوباره مقیم خانه پدر و مادر شد. در این زمان والدین او متوجه حاد بودن مسئله پرخوابی او شدند، او بالافاصله بعد از بازگشت از دانشکده، سلامی می‌کرد و بلافاصله به رختخواب می‌رفت.

خواب یک نیاز فیزیکی غیرقابل اجتناب برای آنا شده بود، در ۳۰ سالگی آنا به یک شرکت حقوقی پردرآمد در آتلانتا پیوست. در این شرکت برنامه‌ کاری که به او محول شده بود، انعطاف کمی داشت و به همین خاطر او دیگر نمی‌توانست هر زمان که می‌خواست، بخوابد. اینجا بود که آنا متوجه شد، باید فکری برای مسئله پرخوابی‌اش کند.
در انتهای سال ۲۰۰۵، آنا به مرکز خواب کلینیک اِموری رفت، در آنجا بود که با اصطلاح hypersomnolence یا همان پرخوابی آشنا شد. شش سال بعدی، گروهی از پزشکان مشغول بررسی مشکل آنا و ۳۱ فرد دیگری که مثل او پرخواب بودند، شدند. پزشکان مواد شیمیایی مغز آنها را برای جستجوی ماده‌ اسرارآمیزی که مدار خواب آنها را تحریک می‌کرد، جستجو می‌کردند.
زمانی که نتیجه کارهای این پزشکان برای انتشار آماده شد، خیلی از متخصصان نتایج را باور نمی‌کردند. تا آن زمان باور غالب این بود که خواب زیاد ناشی از ضعف سیستم بیدارباش مغز است و نه ناشی از مواد شیمیایی خواب‌آور. اما مقاله‌ای که ماه پیش -نوامبر سال ۲۰۱۲- در نشریه Science Translational Medicine به چاپ رسید، همه چیز را تغییر داد.
در صورت پیگیری نتایج این تحقیق توسط دانشمندان و صنایع دارویی، این مطالعه می‌تواند منجر به تولید قرص‌هایی شود که زندگی میلیون‌ها نفر را بهتر کنند.