بسیاری از اختلالات دندانی در سگ ها مشابه اختلالات دندانی در انسان ها میباشد. مراقبت های دندانی مناسب شامل روش های پیشگیری مانند مسواک زدن میتواند به حفظ سلامت لثه و دندان های سگ شما کمک شایانی نماید.
 بیماری لثه سگ
عفونت باکتریایی بافت اطراف دندانی سبب التهاب لثهها و استخوانهای اطرافی میگردد. چنانچه بیماری لثه (پریودنتال) درمان نشود متعاقب از بین رفتن بافت های حمایت کننده دندان میتواند باعث از دست دادن دندان ها گردد؛ بطوریکه اصلی ترین دلیل از دست دادن دندان ها در سگ نیز همین مورد می باشد.

بیماری لثه بر اثر تجمع باکتری های دهانی (پلاک های دندانی) در زیر لثه (محلی که فاقد بهداشت دهانی مناسب  است) اتفاق میافتد. از دیگر فاکتورهای تاثیر گذار میتوان به نژاد، ژنتیک، سن و جیره غذایی حیوان اشاره کرد. همزمان با افزایش تعداد باکتری های زیر حاشیه لثه، باکتری ها موادی مانند سولفید هیدروژن، آمونیاک، اسید ها و دیگر ترکیبات مضر را تولید و به بافت ها آسیب وارد میکنند.

۲ شکل از بیماری های لثه سگ، ژنژویت و التهاب بافت اطراف دندانی می باشد.

التهاب لثه سگ (Gingivitis)
در التهاب لثه به علت پلاک باکتریایی، لثه ملتهب میشود ولی لیگامنتها و استخوان آلوئولی هنوز تحت تاثیر قرار نگرفته است. رنگ لثه از صورتی به قرمز و یا ارغوانی تغییر رنگ پیدا میکند و لبه های لثه متورم میباشد و لمس آن باعث خونریزی لثه میگردد.

التهاب لثه میتواند با تمیز کردن مناسب دندان ها بهبود یابد ولی چنانچه درمان نشود ممکن است منجر به التهاب بافت اطراف دندانی (Periodontitis) گردد. التهاب لثه معمولاً میتواند با تمیز کردن تخصصی و به طور کامل دندان ها درمان شود. که این تمیز کردن بایستی شامل تمیز کردن زیر شیار لثه نیز باشد. اگر التهاب لثه پیشرفت نکند حتما باید دندان های سگ از نظر نیاز به جرم گیری به طور مرتب مورد معاینه قرار گیرد.

زمانی که اجرام از روی دندانها برداشته شد، ممکن است دامپزشک از روکش هایی جهت جلوگیری از رشد  باکتری ها و تسریع در روند بهبودی استفاده کند. سگ هایی که به درمان پاسخ نمیدهند می باید از نظر بیماری هایی نظیر مشکلات سیستم ایمنی و دیابت مورد ارزیابی قرار گیرند. اگر همواره دندانها تمیز و عاری از جرم نماند ، می تواند سبب عود مجدد التهاب لثه گردد.

بنابراین رعایت ۲ نکته حائز اهمیت است:
۱- انجام روش های بهداشت دهان و دندان (مانند مسواک زدن) توسط صاحب حیوان
۲- جرم زدایی دوره ای توسط دامپزشک
التهاب بافت اطراف دندان سگ (Periodontitis)
بیماری پریودنتال بیماری التهابی ساختار های عمقی احاطه کننده دندانها می باشد. در این بیماری نسبت به ژنژیویت، آسیب بافتی بسیار شدیدتر است و شامل التهاب ساختارهای عمقی احاطه کننده دندان [مانند لثه، لیگامنتهای پریودنتال و استخوانهای آلوئول (ساختارهای احاطه کننده دندان)] است.

این بیماری معمولا در صورت عدم درمان ژنژیویت، ایجاد میگردد که به صورت برگشت ناپذیر میباشد بطوریکه منجر به از دست دادن همیشگی ساختارهای حمایتی دندان خواهد شد.

سگ های نژاد کوچک معمولا بیشتر از سگ های نژاد بزرگ با مشکلات پریودنتال مواجه میشوند. سگ هایی که از رژیمهای غذایی سفت بطور معمول احتیاج به جویدن دارند استفاده میکنند به خاطر تاثیر مکانیکی جویدن غذا بر روی جرم زدایی (تمیز کردن) دندان ها، کمتر دچار این مشکلات میگردند.

دندان‌های عقبی بیشتر از دندان‌های جلویی درگیر میشوند دندان های فک بالا   نیز بسیار بیشتر از دندان های فک پایین  و همچنین سطوح گونهای دندان‌ها بیشتر از سطوح زبانی دندانها دچار این مشکل میگردند. اولین علامت التهاب لثه غالبا در حدود ۲ سالگی بروز مییابد.

بیماری پریودنتال نیز معمولا در سن ۴ تا ۶ سالگی شروع میشود و چنانچه درمان نگردد منجر به از دست دادن دندانها خواهد شد. بیماری پریودنتال نیز با جرم زدایی و برداشت پلاک در نواحی بالا و زیر لثه  که مستلزم تمیزکردن تخصصی و کامل دندانها میباشد، درمان می‌گردد. در برخی موارد پیشرفته، به منظور دسترسی به سطوح ریشهای  دندانها جهت درمان نیاز به جراحی میباشد. دندانها را میتوان بطور کلی تا زمانی که در حدود ۶۶درصد حمایت استخوانی از یک یا چند ریشه را داشته باشند، نگه داشت. دامپزشک میتواند میزان ( کاهش) حمایت استخوانی را با تهیه رادیوگراف از فک بالا و پایین مشخص نماید.

چنانچه سگ شما از نظر بیماری پرودنتال درمان شده باشد، شما بایستی مراقبت بهداشتی دهان و دندان سگتان را در منزل ادامه دهید. به این منظور بایستی دستورات دامپزشک را که ممکن است شامل مسواک زدن روزانه، تغییر جیره غذایی، استفاده از ژل های جلوگیری کننده از تشکیل پلاک و محلول های دهانی باشد را دنبال نمایید. جرم گیری مرتب (هر ۳ تا ۶ ماه) از عود مجدد بیماری و از دست دادن بافت استخوان آلوئولی جلوگیری خواهد کرد.