بعد از چند ساعت که آمدم خانه، قلم برداشتم و نوشتم : اگر انسان نبودم( که نمی دانم الآن هم هستم یا نه!) یعنی اگر روز خلقت، پروردگار عالم، اختیار را به هر کس یا هرچیز میداد که ماهیتش را برگزیند بسیار جالب می شد.چه موجودات که جایشان با هم عوض می شد. و اما آرزوهای من چه می توانست باشد:

اگر انسان نبودم شاید دوست داشتم تخنه سنگی بودم بالای کوهی که یک جا می نشستم و در طی قرنها زمین را می نگریستم.

اگر انسان نبودم شاید دوست داشتم سگ بودم، با چشمان مهربان که به تکه نانی، تا پایان عمر یارغارمی شدم ومی ماندم.شاید دوست داشتم عقابی باشم با بالهایی باز که از فراز، زمین و زمینیان را بنگرم،تا گرچه کوتاه عمر می کنم اما در اوج میمیرم.شاید دوست داشتم مار بودم با خط و خال زیبا اما وفادار به جفت خویش. شاید موری که نه تنها باری بر زمین نمی نهد،بلکه باری هم هرچند دانه ای باشد اززمین برمی دارد. شاید دوست داشتم سپیداری بودم ستبر و پایا که تنه ام تکیه گاه پیچک ها بود و شاخه هایم جایگاه پرندگان و سایه ام خنکای چمن. اگر انسان نبودم شاید دوست داشتم گاو بودم که آرام به نشخوار طبیعی ترین چیز ها می پرداختم و از شاخم گرفته تا گوشت و پوست، تا سم هایم مفید بودند.شاید دوست داشتم کفشدوزک بودم که تنها با شبنمی می توانستم خود را بشویم.دوست داشتم کوآلا بودم که تمام زندگیم خلاصه می شد در یک درخت اکالیپتوس و بی اعتنا به هرچیز دیگر می زیستم. شاید دوست داشتم پنگوئن بودم در مبارزه دائم برای بقا و تولید مثل در سرد ترین نقطه زمین.شاید دوست داشتم ماهی قرمز کوچکی بودم و تمام دنیایم تنگ بلورینی بود و یا ابری بودم که به خارزار و چمنزار یکسان می باریدم.دوست داشتم پلنگ بودم و از بلند ترین صخره ها به ماه می نگریستم و یا ماه بودم ،زیبا و رویایی.دوست داشتم دلفین بودم و همواره با رویی خندان به جست و خیز در آب می پرداختم.دوست داشتم دریا بودم  بزرگ و آرام و... بسیار چیز دیگر و...

در این میان  هرچه بیشتر فکر می کردم و اینهمه زیبایی و قدرت را در موجودات دیگر می دیدم، بیشتر از انسان بودن خویش پشیمان! و باز که بیشتر با خود می اندیشیدم می دیدم که همه اینها می تواند در من "انسان" جمع باشد.پس به دنبال چه هستم من "انسان"؟

**

چند روز پیش از دوست تازه یافته ام " دکتر وزیری"عزیز، حکایتی شنیدم جالب.در افسانه های قدیمی آمده است وقتی خداوند موجودات را آفرید به هرکدام یک انتخاب داد.یوزپلنگ خواست که سریعترین باشد،اجابت شد.دلفین خواست که ماهرترین شناگر باشد،اجابت شد.عقاب قدرت پرواز خواست، پنگوئن خواست که در سرد ترین هوا هم بتواند از جوجه هایش محافظت کند، خورشید گرما خواست، سمندر خواست که در آتش نسوزد، طاووس زیبایی خواست، دریا بزرگی خواست،   ... همه اجابت شد و همه آنها راضی و خشنود به جایگاه خود در طبیعت رفتند. انسان لختی اندیشید و دید بدن ضعیفش توانایی هیچکدام از آنها را ندارد. پس از پروردگار ذره ای از داناییش را طلبید. پرروردگار به او گفت که با این کار خود را به بدبختی می افکنی ،اما انسان بر آن پافشاری کرد و ...

این شد که از همان زمان انسان تمام وقتش را صرف به دست آوردن باقیمانده آن دانایی کرده و به آن نرسیده ،با آن که به تمام آرزوهای دیگر موجودات رسید ، اما هیچگاه اغناء نشد که نشد و همین شد که دیگرهیچگاه جایگاه خود را در طبیعت نیافت.

راستی انتخاب شما چه بود؟