بسیاری از ما، ماهی​ها را موجوداتی احمق و بی​حس و درد فرض می​کنیم. در حالی که بیش از 500 مقاله تحقیقاتی معتبر در مورد ماهی ثابت کرده است که : ماهی​ها باهوش هستند، آنها می​توانند از ابزارهای مختلف استفاده کنند و حافظه​های بلندمدت و ساختارهای اجتماعی پیچیده​ای دارند، آنها سرشار از هوش اجتماعی هستند، از روش های مختلفی برای تنبیه، رام کردن و آشتی استفاده می​کنند و برای شناسایی شکارچیان و پیدا کردن غذا با هم همکاری می​کنند.

کولوم بران (Culum Brown) یک بیولوژیست که تکامل شناختی ماهی​ها را بررسی می​کند، می​گوید: "ماهی​ها باهوش​تر از چیزی هستند که به نظر می​رسند. در بسیاری از موارد مانند حافظه و قدرت شناختی، آنها مساوی یا فراتر از مهره داران پیشرفته، شامل حیوانات نزدیک به انسان، هستند."

Click this bar to view the full image.

ماهی​ها، حیوانات خوش​حافظه و باهوش
قبلاً چنین تصور می​شد که ماهی​ها حافظۀ بسیار کوتاهی دارند و برخی می​گفتند ماهی​های قرمز حافظۀ ۳ ثانیه​ای دارند.
دکتر فیل جی (Phil Gee)، یک روانشناس از دانشگاه Plymouth می​گوید "ماهی​ها قادرند چیزها را به مدت حداقل سه ماه به ذهن بسپارند."
حافظۀ بلندمدت ماهی​ها به آنها کمک می​کند که روابط اجتماعی پیچیده​ای تشکیل دهند. حافظۀ مکانی (به ذهن سپردن محل قرار گرفتن چیزها) آنها از هر نظر شبیه مهره​ داران است و آنها را قادر می​سازد نقشه​های شناختی ایجاد کنند که در مسیریابی به آنها کمک می​کند. آنها برای این کار از نشانه​هایی مثل نور قطبی، صداها، بوها و علایم مشخصۀ بصری استفاده می​کنند.
دکتر ترزا بارت (Theresa Burt) از دانشگاه آکسفرد می​گوید:
"ما حالا می​دانیم که ماهی​ها قدرت فراوانی برای یادگیری و به ذهن سپردن دارند و دارای مجموعه​ای از مهارت​های شناختی هستند که می​تواند بسیاری از مردم را شگفت​زده کند."

ماهی​ها می​توانند زمان روز را تشخیص دهند
دکتر فیل جی می​گوید که ماهی​ها می​توانند زمان روز را به ما بگویند. او یک ماهی را آموزش داده بود تا برای دریافت غذا یک اهرم را در ساعات خاص روز فشار دهد.

طول عمر طبیعی ماهی​ها
طول عمر طبیعی ماهی​ها در انواع مختلف بسیار متفاوت است. طول عمر متوسط انواع مختلف ماهی​های آزاد که سهم بزرگی در تغذیۀ مردم دارند در طبیعت بین ۲ تا ۷ سال است.

زندگی ماهی​ها در پرورشگاه​ها
۷۰ درصد ماهی​های عرضه شده در بازار غذا از پرورشگاه​های ماهی تأمین می​شوند. این پرورشگاه​ها در داخل دریاها یا در محیط​های سربسته ساخته می​شوند.

زندگی در اسارت
ماهی​ها ذاتاً برای پیمودن دریاها و اقیانوس​ها طراحی شده​اند، تمام حواس لازم برای این کار در آنها تعبیه شده است. شاید به همین دلیل است که بیشتر ماهی​ها در زندان​های پرجمعیتی که ما برای آنها ساخته​ایم دیوانه می​شوند فرقی نمی​کند این زندان​ها داخل دریا ساخته شده باشند یا در محیط​های سرپوشیده و مصنوعی.
وقتی ماهی​ها ۶ تا ۱۰ سانتیمتر طول دارند، از محل تخم​گذاری به مزارع پرورش ماهی منتقل می​شوند. این سفر اول آنهاست، آنها سفرهای زیادی پیش رو دارند!

پرورشگاه​های داخل دریا

برای ایجاد این پرورشگاه​ها قسمتی از دریا را با تور از بقیۀ دریا متمایز می​کنند. تا اینجا زیاد بد به نظر می​رسد. چیزی که اینجا خیلی آزار دهنده است ازدحام بیش از حد ماهی​ها در یک فضای محدود است. هر قفس آکواریومی شامل ۵۰ هزار ماهی است که تمام عمر خود را در این قفس​های پرجمعیت می​گذرانند و در هنگام شنا مرتب با یکدیگر یا دیواره​های قفس برخورد می​کنند. بر اثر این برخوردها، آنها مرتب فلس​های خود را از دست می​دهند و پوست آنها پر از جراحت می​شود. در پرورشگاه​های ماهی آزاد هر ماهی (که ۸۰ سانتیمتر طول دارد) در تمام عمر خود تنها به ​اندازۀ یک وان حمام جای شنا کردن دارد. در پرورشگاه​های ماهی قزل آلا هر ۲۷ ماهی بالغ به ​اندازۀ یک وان حمام جا برای شنا کردن دارند.

پرورشگاه​های داخل دریا، آلوده کنندۀ دریاها
تراکم جمعیت ماهی​ها در پرورشگاه​ها آنقدر زیاد است که آب داخل تورها ع###############ً به خورش مدفوع و فضولات دیگر تبدیل می​شود. آلاینده​های تولید شده در این فضاها (مدفوع ماهی​ها، غذای زائد مخلوط با مواد شیمیایی و انبوه انگل​های ماهی) در محیط دریا پخش می​شوند و سپس به اقیانوس​ها راه پیدا می​کنند و باعث بیماری ساکنان دیگر دریاها و اقیانوس​ها می​شوند.

زندگی در انبوه انگل​ها
در پرورشگاه​های ماهی آزاد شپش​های دریایی (نوعی انگل ماهی) بسیار فراوان هستند. این انگل​ها گوشت ماهی​ها را می​خورند و باعث افتادن فلس​های آنها و ایجاد زخم​های بزرگ می​شوند. در پرورشگاه​هایی که فوق​العاده پرازدحام هستند، این انگل​ها در ناحیۀ صورت ماهی​ها آنقدر پیشروی می​کنند تا به استخوان​های سر برسند. پرورش دهندگان ماهی​ این حالت را "تاج مرگ" می​نامند.

ماهی​های مضطرب
شرایط زندگی در پرورشگاه​های بسیار پرجمعیت ماهی​ها را به شدت مضطرب و تهاجمی می​کند. آنها اغلب با هم می​جنگند. این جنگ​ها معمولاً به کشته شدن ماهی​های کوچک​تر منجر می​شود. به همین دلیل باید ماهی​هایی را که سریع​تر رشد کرده​اند از ماهی​های کوچک​تر جدا کرد.

گروه​بندی
هر ماهی در طول عمر خود ۵ یا ۶ بار بر اساس اندازه گروه​بندی شده، به قفس متناسب منتقل می​شود. برای گروه​بندی، ماهی​ها به یک مخزن مکیده می​شوند که به چندین ردیف تور که سوراخ​هایی با اندازه​های متفاوت دارند، مجهز هستند. ماهی​هایی که از همه بزرگ​تر هستند، پشت اولین تور که بزرگ​ترین سوراخ​ها را دارد می​مانند. ماهی​های کوچک​تر به تور بعدی می​رسند که سوراخ​های آن یک درجه از تور قبلی کوچک​تر است. باز هم ماهی​های بزرگ​تر پشت تور باقی می​مانند و ماهی​های کوچک​تر به طرف تور بعدی کشیده می​شوند.... این پروسه باعث اضطراب و حتی مرگ گروهی از ماهی​ها می​شود.

پرورشگاه​های خارج از دریا

در این حالت ماهی​ها در آکواریوم​هایی که در فضای بسته قرار دارند نگهداری می​شوند. در این آکواریوم​ها غذا، نور و حتی رشد ماهی​ها توسط سیستم​های مدرن کنترل می​شوند. پرورش دهندگان ماهی با استفاده از داروها، هرمون​ها و تغییرات ژنتیکی رشد ماهی​ها را تسریع می​کنند و عملکرد تولید مثل ماهی​ها را تحت تأثیر قرار می​دهند. آمار مرگ و میر ناشی از انگل​ها و بیماری​های دیگر و همچنین ناقص الخلقگی و آسیب​های ناشی از استرس در این پرورشگاه​ها بسیار بالاست. در برخی از پرورشگاه​ها، ۴۰ درصد ماهی​ها کور هستند ولی چون این مسئله تأثیری بر میزان تولید نمی​گذارد، کسی به آن نمی​پردازد.

انتقال ماهی​ها به کشتارگاه
۴۰ درصد ماهی​ها قبل از فرا رسیدن زمان کشتار می​میرند. به بقیۀ ماهی​ها تا چندین روز غذا داده نمی​شود تا در راه انتقال ماهی​ها به کشتارگاه، میزان آلودگی در آب به حداقل برسد. برای نمونه، ماهی​های آزاد به مدت ۱۰ روز هیچ غذایی دریافت نمی​کنند.

کشتار ماهی​ها
متاُسفانه در هیچ کجای دنیا قانونی برای توقف کشتار ماهی​ها وجود ندارد . گویی فراموش شده است که ماهی​ها نیز مانند تمام حیوانات دیگر حق حیات داشته و همانند بقیه ، سیستم عصبی مرکزی دارند و درد را به همان شدت که ما حس می​کنیم احساس می​کنند.
کشتارگاه​ها زحمت گیج یا بی​حس کردن ماهی​ها را به خود نمی​دهند چون همانطور که گفته شد، معمولاً برای کشتن ماهی​ها آب شش آنها را قطع می​کنند و آنها در حالی که از شدت درد دچار تشنج شده​اند بر اثر خون​ریزی می​میرند. در مورد ماهی​های بزرگ​تر مانند ماهی آزاد وضع کمی متفاوت است. برای کشتن این ماهی​ها با چماق بر سر آنها می​کوبند و در حالی که هنوز زنده​اند، شکم آنها را پاره می​کنند. برخی از ماهی​های کوچک​تر مانند قزل آلا اغلب با خالی کردن آب از مخزن​ها به آرامی خفه می​شوند یا در حالی که کا###############ً هوشیار هستند، در یخ بسته​بندی می​شوند. مرگ رو یا توی یخ با ضجر زیادی همراه است، در این حالت ماهی​ها ۱۵ دقیقۀ کامل درد می​کشند تا بمیرند.




منبع: وبلاگ زمين سبز

Original thread: آيا ماهي ها موجوداتي احمق و بي حس درد هستند ؟, Author: fariba9, Site: تالار گفتگوی پرشین پت(مای پت)