به نوشته‌ی گروهی از محققان به سرپرستی ماتیو شارکی از دانشگاه آکرون در مجله «گزارشات زیست شناسی»، معلوم شده است که رشته‌های کلاژن خود به خود به صورت واحدهای بزرگ‌تر ذخیره می‌شوند. ظاهراً تکامل در پنگوئن‌های کوتوله راهی یافته است تا از این تمایل برای تشکیل نانوساختارهای فتونیکی مؤثر استفاده کند.
برعکس گیاهان، بیشتر حیوانات قادر نیستند رنگدانه‌های آبی یا سبز را بسازند. در عوض، آنها این رنگدانه‌ها را از غذا کسب می‌کنند یا با ترفندهای اپتیکی به خود کمک می‌کنند. بدین صورت که پرندگان، حشرات و همچنین پستانداران اغلب به طور مرتب به ساختارهای شکل گرفته با اندازه‌های نانومتری اتکا می‌کنند تا امواج نوری را چنان ذخیره سازند که بخش‌های ویژه‌ای از طول موج‌ها حذف یا تقویت شوند. شارکی و همکاران به بررسی این مسئله پرداختند که چگونه پنگوئن کوتوله (اودیپتولا مینور) به عنوان کوچک ترین پنگوئن به رنگ آبی خود دست می‌یابد. زیست شناسان و دانشمندان زمین شناسی دریافتند که رنگ آبی روی انشعابات پرها به نوک پرها محدود می شود. بررسی زیر میکروسکوپ نشان داد که مغز این انشعابات پرها با دسته‌های متراکم رشته‌های پروتئینی ظریف و بلند حدوداً 180 نانومتری از جنس بتا ـ کراتین پر شده است.
اگر نور سفید به چنین دسته‌ای بیفتد، از روی رشته‌های ویژه‌ای در درون آنها چندین بار منعکس و روی هم انباشته می‌شود. در نتیجه دسته‌ها ترجیحاً نور آبی تیره با طول موج حدوداً 450 نانومتر را باز می‌گردانند. به نوشته‌ی شارکی و همکاران، پیشتر یک ساختار دسته‌ای کاملاً مشابهی از پوست برخی پرندگان و میمون‌ها شناخته شده است. البته در این موارد رشته‌های پروتئینی نه از پروتئین کراتین، بلکه از کلاژن ساخته شده‌اند.