پروانه دم چلچله ای پایپ واین (Pipevine Swallowtail)
تشخیص «پروانه دم چلچله ای پایپ واین» نسبتا دشوار است زیرا انواع بسیار زیادی از پروانه ها وجود دارند که از نظر رنگ و اندازه، شباهت زیادی به این گونه دارند.
طول بال این پروانه ها تا 9 سانتی متر میرسد. رنگ بال آنها سیاه با سبز مایل به آبی متالیک بر روی جفت بال عقبی است. پروانه های ماده، دارای چند ردیف نقاط سفید مایل به زرد هستند اما نرها فاقد این نقاط اند. زمانی که یک پروانه دم چلچله ای پایپ واین، بال های خود را به حالت استراحت بر پشت خود جمع میکند شما میتوانید یک ردیف منحنی شکل از نقاط نارنجی رنگ را در زیر لایه رویی آن مشاهده کنید.
این پروانه ها را میتوان در مزارع، چمنزارها، باغ ها، پارک ها و کنار جاده ها و رودخانه ها مشاهده کرد.
آنها از ماه آوریل تا اوایل پاییز در حال پرواز کردن قابل مشاهده هستند.
در طول فصل جفتگیری، پروانه دم چلچله ای نر در محدوده قلمرو خود به پاسبانی میپردازد و منتظر ورود پروانه ماده خواهد شد.
پس از جفتگیری، پروانه ماده تخم های خود را در قسمت داخلی برگ گیاهان میگذارد. این تخم ها رنگی شبیه به زنگ زدگی دارند. پروانه ماده، همواره تخم های خود را بر روی برگ گیاهانی میگذارد که برای نوزادان از تخم خارج شده، قابل خوردن باشند. گیاهان میزبان شامل خانواده «پایپ واین» ها (Pipevine) نظیر «داچمن پایپ» (Dutchman's Pipe) و «ماری ویرجینیا» (Virginia Snakeroot) هستند. لارو این حشرات، تقریبا هیچگونه دیگری از گیاهان را نمیخورند.
لارو پروانه ها را «کرم کاترپیلار» (caterpillars) مینامند که حیواناتی کوچک و در بدو تولد، به یکدیگر چسبیه اند. آنها از برگ گیاهان میزبان خود تغذیه کرده و به سرعت رشد میکنند. گیاهان خانواده پایپ واین دارای ترکیب شیمیایی هستند که برای سایر حیوانات جهان، سمی محسوب میشود اما این کرم ها میتوانند بدون اینکه کوچکترین آسیبی ببینند از این گیاهان تغذیه کنند. در حقیقت این ترکیب سمی، در بدن کرم ها باقی مانده و آنها را در برابر بسیاری از دشمنان، سمی و خطرناک خواهد کرد.
این کرم ها تا زمانی که جوانتر هستند سمی محسوب نمیشوند اما پس از اینکه مقدار زیادی از برگ گیاه میزبان را خورده و رشد کنند کاملا سمی شده و میتوانند به تنهایی از خود حفاظت کنند.
زمانی که کرم ها کاملا رشد کنند به رنگ مشکی با خال های قرمز در می آیند. این کرم ها میتوانند تا بیش از 5 سانتی متر رشد کنند.
در این زمان، کرم به دنبال محلی مناسب برای شفیره شدن (مرحله استراحت) میگردد. آنها هرگز بر روی گیاه میزبان، به مرحله شفیره وارد نمیشوند و برای این کار بر روی گیاه دیگری خواهند رفت.
شفیره این پروانه ها – که «کریسالیس» (chrysalis) نام دارد – به رنگ قهوه ای یا سبز روشن است که این تنوع رنگ، بستگی به گیاه میزبانی دارد که شفیره، به آن چسبیده است. کریسالیدها (Chrysalids) با داشتن حالت منحنی، کنج ها، زاویه ها و تعدادی شاخ، ظاهری بسیار جذاب و فریبنده دارند.
اگر شفیره شدن در اوایل تابستان صورت بگیرد پروانه در مدت کوتاهی (فقط چند هفته) خارج شده و اقدام به جفتگیری میکند. اگر این مرحله در اواخر تابستان (یا پاییز) انجام شود مرحله شفیره تا پایان فصل زمستان ادامه خواهد یافت و پروانه در فصل بهار آینده خارج میشود.
در زمان بلوغ، پروانه های دم چلچله ای پایپ واین، از شهد گل ها تغذیه میکنند. برخی از گیاهانی که توسط این حیوانات مورد توجه قرار میگیرند شامل «پیچ امین الدوله» (honeysuckles)، «جلبک های لیفی نرم» (milkweeds) و بوته خارهاست. در کنار غذا خوردن، این پروانه ها به گیاهان در امر گرده افشانی نیز کمک میکنند.
همانند سایر پروانه ها، پروانه های دم چلچله ای پایپ واین نیز رطوبت و مقداری از نیازهای تغذیه ای خود را به وسیله «گل آلود کردن» (puddling) تامین میکنند. گل آلود کردن زمانی است که چند پروانه به طور همزمان در یک نقطه مانند لجنزارهای کم عمق، گل و یا مدفوع حیوانات جمع میشوند.
معمولا کرم های پروانه، آسیب آنچنانی به گیاهان میزبان خود نمیزنند اما گاهی اوقات که تعداد کرم ها زیاد باشد میتوانند به سادگی بیشتر برگ های گیاه را غارت کرده و آن را بکشند.
پروانه های دم چلچله ای پایپ واین، بدون انجام کوچکترین تلاشی، بزرگترین کمک را به گونه های دیگر پروانه های میکنند. این کمک به این شکل است که پروانه های پایپ واین بالغ از مرحله کرم کاترپیلار (به خاطر تغذیه از گیاهان خانواده پایپ واین)، برای مهاجمان کاملا سمی هستند و به همین دلیل اغلب پرندگان از خوردن و حتی نزدیک شدن به آنها اجتناب میکنند. بسیاری از پروانه های دیگر نیز از ظاهر این گونه از پروانه ها تقلید میکنند. این عمل به این شکل انجام میشود که یک یا چند گونه از پروانه ها، ظاهری شبیه به پروانه دم چلچله ای پایپ واین دارند و همین امر باعث مصونیت آنها نسبت به بیشتر مهاجمان خواهد شد.
از گونه هایی که به این شکل، خود را در برابر مهاجمان حفظ میکنند میتوان به «پروانه دم چلچله ای ببری شرقی» (Eastern Tiger Swallowtail) (فقط جنس ماده) ، «پروانه دم چلچله ای سیاه شرقی» (Eastern Black Swallowtail)، «پروانه دم چلچله ای بوته چاشنی» (Spicebush Swallowtail) و «پروانه بنفش خال قرمز» (Red-spotted Purple) اشاره کرد. هیچیک از این گونه های نام برده شده سمی نیستند اما با توجه به اینکه ظاهری مشابه با پروانه های پایپ واین دارند پرندگان از خوردن آنها خودداری میکنند.
مترجم: kaT
منبع: fcps.edu