صفحه نخست » جزییات-خبر » حمایت از حیوانات

 

Click this bar to view the full image.

دیده بان حقوق حیوانات: روزنامه شرق در مطلبی به قلم محمد درویش، فعال بیابان زدایی نوشت:
تقریبا همه ما ماجرای تلخ و انزجارآور سلاخی یک خرس مادر به همراه دو فرزندش را در دامنه‌های مشرف به دهستان ونک از توابع شهرستان سمیرم به یاد داریم. ماجرایی که در شهریورماه گذشته رخ داد و به‌حق بازتابی گسترده و اظهار خشمی سزاوارانه را به دنبال داشت. به‌نحوی‌که حتی گروهی از مردم تصمیم به برگزاری تجمع در اعتراض به چنین ددمنشی آشکاری گرفتند. افزون بر آن، دادستان و دادگستری وارد ماجرا شد و شخص جنایتکار را دستگیر کرد و تقریبا همه روزنامه‌ها، رادیوها و تلویزیون‌های فارسی‌زبان داخل و خارج از کشور آن را انعکاس داده و به فراخور گرایه‌های خویش، موضوع را تحلیل کردند. کار حتی به آنجا رسید که شنبه گذشته گروهی از تشکل‌های مردم‌نهاد فعال در حوزه محیط‌زیست و حقوق حیوانات با انتشار بیانیه‌ای، خواهان آن شدند تا روز۲۰ شهریورماه به عنوان روز مبارزه با خشونت علیه حیوانات نام‌گذاری شود.
این تشکل‌ها، با بیان اینکه اعتراضات مردمی پس از انتشار فیلم کشتار خرس‌ها در تاریخ ایران بی‌سابقه بود، در بیانیه خود آورده‌اند: «حیوان‌آزاری و نامهربانی با حیوانات رخدادی نادر نیست، اما گاه برخی رخدادها جریان‌ساز می‌شود و می‌تواند برای همیشه در ذهن انسان‌های باوجدان جای بگیرد.» به همین دلیل، آنها نوشتند: «ما گروه‌های فعال حقوق حیوانات و محیط زیست، سازمان‌ها و گروه‌های زیست‌محیطی و فرهنگی به همراه شخصیت‌های حقیقی این عرصه خواستاریم که فاجعه مرگ خرس‌ها برای همیشه در تاریخ ایران ثبت و ضبط شود.»
نکته‌ای که البته نگارنده به آن نقد دارد! زیرا الان حدود یک هفته از انتشار خبر دیگری در همان منطقه، یعنی روستای ونک سمیرم می‌گذرد؛ روستایی که یکی از باغدارانش به بهانه ممانعت از آسیب رسیدن به درختان میوه‌اش، آن سه خرس را به شکلی ددمنشانه کشته بود؛ اما این بار ماجرا شکل دیگری دارد و گروهی از باغداران ونکی، به رهبری غلام امیری کوشیده‌اند تا یک خرس ماده را که در یک حوضچه ایزوگام‌شده‌ گیر کرده بود، نجات داده و او را تا نزد جفتش در ارتفاعات شمس‌آباد مشایعت کنند. اما این رخداد امیدبخش و زندگی‌آفرین هرگز نتوانسته بازتابی چون رخداد تلخ نخستین در رسانه‌های گروهی و دنیای مجازی بیابد! چرا؟ به راستی چرا بازتاب رسانه‌ای نجات یک خرس در سمیرم به اندازه قتل یک خرس در همان محل انعکاس نمی‌یابد؟! چه شده است ما را… اگر کار آن باغدار سمیرمی که اقدام به قتل فجیع آن خرس مادر و دو فرزندش، آن هم به جرم آسیب رساندن به درختان باغش کرد بد است – که حتما هم بد و انزجارآور است – به نظرم کار آن باغداران همشهری‌اش در همان روستای ونک سمیرم که بیش از دو ساعت کوشیدند تا یک خرس دیگر را از خطر غرق شدن در یک استخر پر از آب نجات دهند، بسیار شایسته تقدیر و انعکاس است. اگر نفر نخست را به زندان افکنده و جریمه می‌کنیم، باید نفر دوم را تکریم کرده و نامش را بارها و بارها در رسانه‌ها تکرار کنیم. باید همه بدانند که در این مملکت غلام امیری‌ها و محمد قدسی‌ها هم زندگی می‌کنند که می‌کوشند با به خطر انداختن جانشان، جان یک خرس را در سمیرم یا خلخال یا جان یک پلنگ را در منطقه حفاظت‌شده گلول سرانی (خراسان شمالی) نجات دهند.
بله، اینجا هم ایران است… سرزمین کوروش و فردوسی و حافظ و خیام و نیمای بزرگ که یگانه سرودشان خردمندی و عشق‌ورزی و دوست داشتن بود… بیاییم همه به افتخار هموطن بودن با غلام امیری و محمد قدسی‌ها، تمام قد بایستیم و رفیق آسمانی‌مان را شکر کنیم. بیاییم اگر می‌خواهیم روزی را در حمایت از مهرورزی با حیوانات نام‌گذاری کنیم، بهانه آن نام‌گذاری، نجات جان یک حیوان باشد نه سلاخی او. پس آیا بهتر نیست به جای ۲۰ شهریور، بیستمین روز از نخستین ماه پاییز، ماه مهر را به نشانه مهرورزی با حیوانات گرامی بداریم و از آنهایی که به جای هماوردی با حیوانات، هم‌ دردی با آنها را ترویج می‌کنند، تکریم کنیم و این فرهنگ را امتداد دهیم؟