صفحه نخست » جزییات-خبر » زیست محیطی

سبزپرس – گروه محیط طبیعی؛ علیرضا اسلام پناه: جلوه های طبیعت زیبا و منحصر به فرد شاهرود، قاره کوچک به حدی است که گاهی اوقات در معرفی آنها ناتوان هستیم. آبشار و قندیل های یخی «آوستا» ابرسج یکی از جاذبه های گردشگری کمتر شناخته شده شهرستان شاهرود است که اقتضای فصل زمستان است. ویژگی های بی نظیر و خاص این منطقه در کمتر جای دیگری یافت می شود.

به گزارش سبزپرس، نواحی كوهستانى در فصول مختلف سال مكانى مناسب براى گردشگران طبيعت تلقي مي شود تا ساعاتي را به دور از هياهوى شهر در دامنه‌هاى كوهستان و دره‌هاى خوش آب و هوا سپرى كنند.
قندیل های یخی درۀ آوستای ابرسج که در دامنۀ عظیم قلۀ شاهوار قرار دارد، یکی از این موارد است. در فصل زمستان، سپيدي برف بر روي كوهساران، چهره‌اى دلربا به آن داده و چشم اندازى زيبا را خلق مي کند. البته توضیح در مورد گسترۀ عظیم شاهوار و زیبایی های نهفته در سلسله جبال البرز شرقی که در منطقۀ شاهرود به اوج می رسد خود مجال و فرصت جداگانه ای را می طلبد.
به گفته کهنسالان روستای «ابرسج»، نام منطقۀ آوستا به دلیل قداستی که برای آب جاری در این منطقه قائل بوده اند برگرفته از «اَوستا» است. وجود قلعه ای تاریخی و درختان «اُرس» یا «اَوَرس» در این منطقه بیانگر غنای تاریخی و طبیعی آن است.
آبشار و قندیل های یخی آوستا در فاصلۀ 15 کیلومتری شمال شاهرود قرار دارد. بعد از طی مسافتی به طول شش کیلومتر از مسیر شاهرود به «مجن» به سمت منطقۀ «اقبالیه» تغییر مسیر داده و از آنجا به بعد قدم در درّه ای پر رمز و راز و زیبا خواهیم گذاشت.
در ابتدای دره آوستا، پیرمردی تنها در مزرعه کوچکش زندگی می کند، با چند گوسفند و مرغ و خروس. نام او «اقبال» است. مردی ادیب که شعرهای زیبایی می سراید. کرسی گرم کلبه عمو اقبال با چای بابونه پذیرای کوهنوردان در روزهای سرد زمستان است.
پوشش گياهي اين منطقه تنوع بسیار دارد، از درختچه هاي «گَون» و «زرشك» تا درختان استوار اُرس و درختان هميشه سبز تا بالاترين ارتفاعات قلّۀ «شاهوار» نمايان است و از نظر گونه هاي جانوري تنوع خاصي دارد. مي توان به گونه هاي بُز، كَل، ميش، قوچ، پلنگ، خرس و پرندگاني همچون عقاب و كبك اشاره كرد. در فصل بهار دامنه های دو طرف دره منتهی به آبشار پوشیده از گیاه «دازه» با گل های بنفش بسیار زیبا و دیدنی خودنمایی می کند. دازه در اصطلاح محلی به «بالش خرس» مشهور است.
نوای آب و آواز کبک ها تا رسیدن به قندیل های یخی گوش و جان شما را نوازش خواهد داد. آنچه ما را مبهوت می کند گرمای نسبی مسیر دره در این فصل سال است. شاید به خاطر هیجان دیدن قندیل هاست که سرمایی حس نمی شود.
شکل گیری قندیل ها معمولاً از اوایل دی تا اواخر اسفند ماه ادامه دارد. هنگام پیاده روی در طول مسیر، یخ ها با اشکال زیبا در کنار جویبار بسته شده و تلألو نور خورشید با عبور از آن، رنگین کمان منشورگونه ای بر روی صخره ها و گلسنگ های مجاورش چشم نوازی می کند. گویی اشک تنهاییِ صخره بر گونه اش قندیل بسته است.
پس از طی یک ساعت پیاده روی در مسیر رودخانه پای به درّه ای اعجاب انگیز می گذاریم. در ورودی دره خبری از قندیل ها نیست. شیب کمی را با احتیاط به سمت بالا طی می کنیم و بعد از لحظاتی که نگاه را به بالا می گیریم از آنچه که در مقابل خود می بینیم دچار بهت و حیرت می شویم و ناخودآگاه فریاد شادی بلند می شود. شوق دیدن عظمت آنها قابل کتمان نیست...
شوق دیدن قندیل ها ما را به پیشروی بیشتر سوق می دهد و هر چه که به پیش می رویم خود را فراموش کرده و در فرازی زیبا از قدرت خالق هستی به تماشا می نشینیم؛ آنجا که روحت را جلا می دهد و جانت را صفا...  

و از این شادمانی 
صخره ها، خاموش می گریند
و اشک صخره ها
قنديل تنهایی است ...