در مطالعات مختلف این موضوع به اثبات رسیده که در ارزیابی كیفیت زندگی، سینوزیت در زندگی كودكان و خانواده های آنان تاثیر بیشتری نسبت به آسم، روماتیسم مفصلی و سایر بیماری‌های مزمن دارد.
سینوس
سینوس‌ها حفره‌های خالی در ضخامت استخوان‌های سر و صورت هستند که با منافذ ظریفی به داخل بینی ارتباط پیدا می‌کنند. غشای مخاطی پوشاننده سینوس‌ها و بینی، روزانه بیش از نیم لیتر مایع ترشح می‌کند. این مایع موجب مرطوب شدن سطح مجاری تنفسی می‌شود و همچنین هوای تنفسی را از ذرات ریز و میکروب‌ها تصفیه می‌کند. متعادل کردن حرارت، تامین رطوبت هوای تنفسی، سبک کردن استخوان‌های جمجمه، جلوگیری از انتقال ضربه‌ها به عناصر داخل جمجمه، مشارکت در رشد صورت، تاثیر در کیفیت تشدید صدا و افزایش منطقه حساس بویایی از دیگر اعمالی است که به سینوس‌ها نسبت می‌دهند.
از آن جا که حتی در نوزاد تازه متولد شده تعدادی از سینوس‌ها شکل گرفته‌اند، سینوزیت از هر سنی ممکن است فرد را مبتلا کند. با تکامل رشد کودک، بتدریج هر ده سینوس تكامل می‌یابد که شامل پنج سینوس در سمت راست و پنج سینوس در سمت چپ است. در بعضی از کودکان ممکن است بعضی از سینوس‌ها اصلا تشکیل نشوند که بیشترین حالت آن تشکیل نشدن یک یا هر دو سینوس پیشانی است.
عوامل
الف – عواملی که موجب انسداد منافذ خروجی سینوس‌ها می‌شوند که بیشتر علل در این دسته قرار دارند.
ب – عواملی که در حرکت مواد ترشحی سینوس‌ها اختلال ایجاد می‌کنند.
مهمترین علت بسته شدن منفذ سینوس‌ها، سرماخوردگی و عفونت‌های ویروسی حاد است، که شایع‌ترین علت ایجاد کننده سینوزیت به شمار می‌آید.
آلرژی یا حساسیت، به دلیل ایجاد تورم و انسداد مجرای سینوس، عامل مهم دیگر ابتلا به سینوزیت است .
انحراف تیغه بینی، بزرگ شدن شاخک‌های بینی، پولیپ، لوزه سوم، وجود اجسام خارجی در بینی و در موارد نادر تومورهای داخل بینی، همگی ممکن است با مسدود کردن راه خروج ترشحات از سینوس، ایجاد سینوزیت کنند.
ارتباط آسم و آلرژی و سینوزیت
میان آسم، آلرژی و سینوزیت مزمن، یك ارتباط قوی وجود دارد. این ارتباط وجود یك مكانیسم بیماری‌زایی مشترك بین راههای هوایی فوقانی و تحتانی یعنی بینی، سینوس و ریه را مطرح میكند كه با مفهوم بیماری یكپارچه راههای هوایی همراه است. تشخیص سینوزیت حاد عمدتا براساس علائم بیماری است. باقی ماندن و یا تشدید علائم بعد از دوره معمولی سرماخوردگی، تشخیص سینوزیت حاد در کودکان را مطرح می‌کند.
احساس درد، سنگینی و فشار در ناحیه پیشانی و گونه‌ها، ترشحات چرکی بینی و پشت حلق و گرفتگی بینی از نشانه‌های سینوزیت حاد کودکان است. ترشحات پشت حلقی گاه موجب گرفتگی گوش و ایجاد حالت تهوع می‌شوند. در کودکانی که از سنین پایین دچار تنفس دهانی مداوم هستند، در صورت عدم درمان و طول کشیدن زیاد این حالت، ممکن است تغییراتی در رشد فک و صورت آنها رخ دهد.
عفونت‌های ویروسی
پنج تا ده درصد از عفونت‌های ویروسی بینی در اوایل كودكی دچار عارضه سینوزیت می‌شوند. از آنجا كه میانگین رخداد عفونت‌های ویروسی بینی در كودكان شش تا هشت بار در سال است، سینوزیت یك مشكل بسیار شایع در کودکان محسوب می‌شود. سن یكی عوامل موثر در سینوزیت كودكان است. به دلیل سیستم ایمنی نارس، كودكان بیشتر در معرض ابتلا به عفونت‌های ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی و متعاقبا سینوزیت حاد ناشی از آن هستند.
ارتباطی قوی بین سینوزیت و عفونت‌های تنفسی ویروسی وجود دارد. عفونت‌های ویروسی با صدمه زدن به مژكهای بافت پوششی سبب اختلال قابل ملاحظهای در تحرکات مژكها برای خارج نمودن ترشحات سینوس‌ها می‌شوند كه این امر منجر به تورم شده، دهانه سینوس را مسدود كرده، و شانس اضافه شدن یك عفونت باكتریایی در سینوس‌ها را افزایش می‌دهد. این تورم تخلیه سینوس‌ها را مختل كرده و بیمار را مستعد سینوزیت حاد و مزمن میكند. همزمان با بهبود عملكرد مژكها، سینوس‌ها پاك شده و عفونت از بین میرود. به همین دلیل موارد زیادی از سینوزیت‌های حاد است خودبهخودی بهبود پیدا كنند. بعد از ویروس‌ها، آلرژی دومین عامل مستعد کننده سینوزیت در کودکان است. واكنشهای حساسیتی با تورم همراهند و سبب روند مشابه عفونت‌های ویروسی می‌شوند.
رادیوگرافی
رادیوگرافی ساده معمولا در نشان دادن سینوس‌ها در كودكان كارایی لازم را ندارد و تجویز آن موجب ورود اشعه غیرلازم، صرف هزینه و وقت و ازهمه بدتر اطلاعات گمراه کننده به پزشک می‌شود. به طور كلی تشخیص سینوزیت حاد براساس شرح حال بیماری از زبان والدین کودک و معاینه دقیق توسط پزشک است. تصویربرداری در كودكان جهت اثبات سینوزیت حاد اکثرا ضروری نیست. در صورتیکه علایم سینوزیت در کودکان بیش از سه ماه طول کشد و به درمان‌های معمول پاسخی ندهد، تشخیص سینوزیت مزمن برای کودک مطرح می‌شود. در سینوزیت مزمن کودکان، ترشحات بینی و پشت حلق به همراه گرفتگی بینی از مهمترین علایم میباشد.
برخلاف سینوزیت حاد که تشخیص آن بر اساس علایم بیماری و بدون نیاز به اقدامات تشخیصی دیگر از قبیل رادیوگرافی مطرح می‌شد، در سینوزیت مزمن قبل از اینکه برچسب این بیماری را بر کودک بگذاریم، لازم است اقدامات تشخیصی دقیق‌تری به عمل آوریم. در مواردی که سینوزیت به درمان‌های معمول پاسخ نمی دهد یا علائم بیماری بیش از سه ماه طول می‌کشد، لازم است روش‌های تشخیصی دقیق‌تری از جمله معاینه بینی با اندوسکوپ مورد استفاده قرار گیرد. این روش‌ها از یک طرف علت‌های احتمالی مقاوم شدن سینوزیت به درمان را مشخص می‌کند و از طرف دیگر حتی بیماری‌های دیگری را که با سینوزیت اشتباه می‌شوند، را شناسایی می‌کند.