امروز حداقل در 70 کشور جهان مردم با نیش باز و قهقهه راهی خیابان ها شده اند تا روز جهانی خنده را جشن بگیرند. اولین یکشنبه ماه می که از 14 سال قبل در تقویم جهانی جا باز کرده و سالی یک بار اخم و اندوه را در تمام دنیا قدغن می کند!
به گزارش مجله مهر، اولین بار، در سال 1998 بود که هندی ها تصمیم گرفتند زنجیره خنده راه بیندازند و جشن خنده را در بمبئی برگزار کنند. مراسمی که دکتر مادان کاتاریا، بنیانگذار حرکت یوگای خنده آن را به راه انداخت تا به قول خودش عاطفه‌ای مثبت را برای تغییر خویشتن افراد و تغییر جهان به شیوه‌ای صلح‌آمیز و مثبت به جریان درآورد.
«مادان کاتاریا» یک پزشک هندی است که سال ها قبل، وقتی در حال تهیه مقاله ای درباره تاثیرات خنده درمانی بود، تصمیم گرفت یک مرکز عمومی برای خنده راه‌اندازی کند. او صبح همان روز ایده اش را در پارک عملی کرد و به کسانی که در حال ورزش بودند، گفت همزمان با هم شروع به خندیدن کنند. پیشنهادی که خیلی ها آن را شوخی تلقی کردند اما وقتی 5نفر از مردم با دکتر کاتاریا شروع به خندیدن کردند، کم کم اولین باشگاه خنده تشکیل شد.
این ایده آنقدر با استقبال مواجه شد که حالا بیشتر از 6هزار باشگاه خنده در دنیا وجود دارد که شعار همه آنها برادری و دوستی از راه خنده است. این باشگاه ها در 10 سال گذشته پایشان به ایران هم باز شده و در بیشتر شهرهای بزرگ کشور شعبه دارند.
ورژن ایرانی خنده درمانی
اگر ساعت 10 صبح گذارتان به یکی از پارک ها یا فرهنگسراهای شهر افتاد و زنان جوان و میانسالی را دیدید که عجیب غریب حرف می زنند، رو در روی هم شکلک های عجیب درمی آورند و به خنده می افتند، مطمئن باشید که تماشاگر یک کلاس خنده درمانی هستید!
باشگاه های خنده، براساس یوگای خنده کار می کنند؛ تکنیک هایی که به گفته دکتر کاتاریا حرکاتی را برای بهتر خندیدن آموزش می دهند، بدون آنکه برای به خنده درآوردن آدم ها از لطیفه و شوخی استفاده شود. با این حال باشگاه های خنده ای که در ایران فعالیت می کنند، چندان هم تابع این اصل نیستند.
بهانه خندیدن در باشگاه های خنده ایرانی شکلک و بازی و شعرهای کودکانه ای مثل «عموزنجیرباف» و «وروره جادو» است که حتی زنان و مردان سالمند را هم به خنده می اندازد. با این حال همین خندیدن هم از قانون مسری بودن تبعیت می کند و رهگذران پارک ها را به خنده می اندازد. به همین دلیل هم بود که شهرداری تهران در دو سه سال گذشته، این باشگاه ها را رواج داده و برنامه خنده درمانی جمعی را در فرهنگسراهایی مثل بانو، ملل و سرو برگزار کرده است. یوگای خنده ای که در این باشگاه ها آموزش داده می شود، نوع بومی شده این تکنیک هاست که با حذف برخی حرکات و تغییر بعضی دیگر، تبدیل به یک سبک ایرانی شده است.
تب خنده درمانی
می گویند خندیدن مسری است؛ آنقدر که حتی تماشای کلمه «خنده» هم باعث ایجاد نشاط می شود. بنابراین عجیب نیست که اصطلاح جالبی مثل «خنده درمانی» آنقدر پرطرفدار شود که بعضی از آژانس های مسافرتی تورهای ویژه خود را با این نام تبلیغ کنند؛ تورهای گران قیمتی که از قضا نه ارتباطی به خندیدن های بی وقفه دارند و نه قرار است تاثیر درمانی داشته باشند. در این تورها که اغلب در دبی برگزار می شوند، امکانات تفریحی، ماساژ درمانی، جشن های گروهی و برنامه های شاد ساحلی برای شرکت کننده ها در نظر گرفته می شود اما مطلقا خبری از یوگای خنده و قهقهه های جمعی نیست.
هوهوهاها در ابعاد جهانی
در روز خنده، اعضای باشگاه های خنده دنیا همراه با دوستان و خانواده هایشان، کارناوال هایی را تشکیل می دهند که در خیابان ها حرکت کرده و با پلاکاردهایی، روز خنده را به اطلاع دیگران می رسانند. آنها در میدان یا پارک اصلی شهر توقف می کنند، 10 دقیقه بدون وقفه می خندند و به رهگذران چند تکنیک از یوگای خنده را آموزش می دهند. در ادامه مراسم بهترین زن، مرد و کودک خندان که خنده ای طبیعی تر و طولانی تر دارند، معرفی می شوند و شرکت کننده ها آواز «هوهو هاها» را می خوانند؛ آوازی که حتی کلامش هم «آهنگ خنده» است!
رکوردهای خندان
روز جهانی خنده، بهانه رکوردهای گینسی هم شده است. سال گذشته شهروندان زاگربی با یک اجتماع 768 نفری، صورتک خندان یاهو را در میدان اصلی شهر درست کردند و گینسی شدند. آن هم در حالی که تک تک افراد تشکیل دهنده این صورتک در حال لبخند زدن بودند. رکورد قبلی این صورتک خندان در اختیار لتونی بود که با حضور 551 فرد خندان در میدان اصلی ریگا تشکیل شده بود.
در سال 2008 هم بلاشیو جرما که به سلطان خنده اتیوپی معروف است، موفق شد رکورد ساعت ها خندیدن بدون توقف را در گینس ثبت کند. او در چهاردهمین رقابت ناممکن های گینس در مونیخ شرکت کرده بود و 3ساعت و 6دقیقه بدون وقفه خندید و رکورد قبلی خود را ارتقا دارد. رکورد قبلی جرما، 2ساعت و 14 دقیقه خندیدن بود.