پاروویروس
سگی (Parvovirus dog) یک بیماری ویروسی است به شدت واگیردار، که حتی می‌تواند موجب بیماری کشنده‌ای شود. پاروویروس
سگی به سرعت به سلول‌های درحال تقسیم بدن میزبان از جمله سلول‌های پیش‌ساز مغز استخوان و بافت اپیتلیوم کریپت‌های روده‌ای حمله می‌کند، همچنین گلبول‌های سفید خون مورد تهاجم قرار می‌گیرند. چنانچه حیوانات جوان آلوده شده باشند، پاروویروس
سگی می‌تواند به عضله قلب آسیب وارد کرده و موجب مشکل قلبی مادام‌العمر شود.
علایم عمومی پاروویروس سگی
استفراغ شدید
اسهال خونی بدبو
بی حالی
از دست دادن اشتها
دهیدراتاسیون
عفونت ثانویه باکتریایی
نوع و شدت علائم بسته به حدت پاروویروس سگی، سن درگیری و سیستم ایمنی میزبان متفاوت خواهد بود.
راه های انتقال پاروویروس سگی
dog-parvovirus-2
پاروویروس
سگی کاملا مسری بوده و از طریق انسان، حیوان یا وسایلی که با مدفوع سگ آلوده در تماس بوده باشد قابل انتقال میباشد. ویروس به علت مقاومت بالایی که دارد در محیط تا چندین ماه زنده می‌ماند، حتی در اجسامی مانند ظرف غذا، لباس، کفش، بر روی فرش و سطح زمین قادر به بقا میباشد و این یک امر عادی خواهد بود که اگر
سگی واکسینه نشده باشد، در محیط خارج که سگ‌های بسیاری در آنجا در رفت و آمد هستند، آلوده به ویروس شود.
بنابراین توصیه می‌شود تا قبل از انجام برنامه واکسیناسیون، از ارتباط سگ خود با سایر سگها و محیط خارج پرهیز کنید.
روش تشخیص پاروویروس سگی
دامپزشکان بر اساس تاریخچه، علائم بالینی و تست‌های آزمایشگاهی بیماری را تشخیص می‌دهند. یک روش بسیار سریع تشخیص، استفاده از کیت‌های مخصوص پاروویروس (کیت تست الایزا) میباشد که به ردیابی ویروس در مدفوع می‌پردازد. اما باید توجه داشت که این کیت حساسیت و ویژگی صد در صدی نخواهد داشت، لذا ممکن است دامپزشک درخواست آزمایشات و بررسی‌های بیشتری را بدهد.
کدام سگها مستعد پاروویروس هستند؟
توله سگها و سگ هایی که به طور کلی واکسینه نشده باشند، نسبت به ویروس حساس‌تر می‌باشند. این ویروس بیشتر اعضا خانواده سگ سانان از جمله گرگ، کایوت و روباه را درگیر می‌کند. در میان سگها، حساس ترین نژادها عبارتند از:
روتوایلر, دوبرمن پینچر, لابرادور, پیت بول, ژرمن شپرد
راه‌های پیشگیری پاروویروس سگی
واکسیناسیون اصولی در سن مناسب : اولین دوره واکسیناسیون باید در سن ۸-۶ هفتگی صورت گیرد. سپس به فاصله ۴-۳ هفته بعد در سن ۱۲-۱۰ هفتگی نوبت دوم و در سن ۱۶-۱۴ هفتگی نوبت سوم تکرار می‌شود و پس از آن واکسیناسیون سالانه صورت می‌گیرد.
پرهیز از بیرون بردن توله سگها تا قبل از تکمیل برنامه واکسیناسیون
پرهیز از ارتباط با سگ‌های غریبه و بیمار
ضدعفونی کردن تمام وسایل و محل نگهداری حیوان در صورت ابتلا، جهت جلوگیری از درگیری سایر سگ ها
درمان پاروویروس سگی
تاکنون هیچ گونه دارویی علیه پاروویروس
سگی شناسایی نشده است بنابراین تمام درمان‌ها به صورت حمایتی، در جهت کنترل علائم، بهبود شرایط عمومی و تقویت سیستم ایمنی حیوان میباشد. در صورت مشاهده هرگونه علائم ذکر شده، باید هر چه سریعتر حیوان به دامپزشک ارجاع داده شود تا تحت درمان‌های حمایتی نظیر آنتی‌بیوتیک تراپی، مایع درمانی و کنترل اسهال و استفراغ قرار گیرد.
بهترین
درمان = پیشگیری