پیتر سینگر، گزیده ای از "اخلاق در عمل"، آکسفورد، 1998، pp. 184-192

"تمام فشاری که هنری در جنبش برای حرکت به سمت جلو ایجاد کرده بر شانه های خود او سنگینی میکند. اگر هنری فردا ناپدید شود، سوال اینجاست که از جنبش چه می ماند؟ تا چه حد در نطفه خفه خواهد شد؟ در نبود مکانیزمی جهت جایگزینی فردی برای پوشیدن ردای رهبری، چقدر از جنبش از دست خواهد رفت؟ در زمانی که با هنری صحبت کردم، او هرگز با این مساله که چه کسی قرار است جا پایش بگذارد و مبارزه اش را به شیوه خودش ادامه دهد رو به رو نشده."

این صحبتهای Barnaby Feder است، کسی که شرح حال هنری را برای مجله نیویورک تایمز نوشته. اما هنری ادامه کارش را در قالب افرادی که قرار است جایش را بگیرند نمیبیند. در بسیاری از مصاحبه ها و مقالات متعددی که خودش به رشته تحریر در آورده. هنری شیوه هایی را که برای اعمال تغییر پیش گرفته را توصیف کرده. شیوه اش مد نظر است، نه شخصی که آن را بکار میگیرد.




1. سعی کنید طرز فکر کنونی جامعه را درک کنید و متوجه شوید که کی میتوان آنرا به سوی فرداها سوق داد. از همه مهمتر، واقع گرا باشید.
غالب فعالان فقط با سایر فعالان در ارتباط هستند و گمان میکنند همه مانند آنها فکر میکنند. تبلیغات خود را باور میکنند و از تفکر یک فرد عادی که در خیابان در گذر است کاملا بی خبرند. دیگر حتی نمیدانند چه چیزی دست یافتنی است و چه چیزی وهم است. وهمی که زاده اعتقاد راسخشان بر لزوم تغییرات است.
هنری اینرا در حزب کارگران سویالیست دیده بود. آنها به قدری غرق در مبانی مارکسیستی-تروتسکیستی خود بودند که ارتباطشان را با جهان واقع قطع کردند، دنیایی که می خواستند تغییری انقلابی در آن بوجود بیاورند.
هنری از هر فرصتی که بدست آورد برای صحبت با افراد خارج از فعالین حقوق حیوانات استفاده میکند. با افرادی که در اتوبوس یا مترو کنارش نشسته اند شروع به صحبت می کند، به دغدغه هایش اشاره میکند و به پاسخهای آنها گوش می دهد. چه عکس العملی نشان می دهند؟ آیا قادرند خود را جای قربانی بگذارند؟ عموما روی چه تمرکز می کنند؟


2. بر مبنای نقطه ضعف افکار عمومی، شدت مصیبت و شانس تغییر، هدف را مشخص کنید.
انتخاب هدف بسیار حیاتی است. او می داند که می تواند کمپینی کارآمد را سازمان دهد، وقتی مانند قانون شهر نیویورک مبنی بر همکاری پناهگاه های سگ و گربه با آزمایشگاه ها حتی اگر یک فرد عادی در خیابان با شنیدنش بگوید: "کار خیلی خوبی است" آنگاه خلاف عقل سلیم عمل کرده.

هدف مناسب هدفی است که که صرفا با مطرح کردنش حریف را در موضع تدافعی قرار دهد. در طول کمپین موزه، هنری می توانست خیلی ساده افکار عمومی را با این سوال مواجه کند که: "آیا میخواهید پولی را که بابت مالیت می پردازید برای مشاهده عملکرد جنسی گربه سانان معلول، صرف قطع عضو کردن گربه ها شود؟". موزه به سرعت در موضعی شرم آور قرار گرفت. آزمایشات لوازم آرایش نیز هدف مناسب دیگری بود چرا که تنها کافی است بپرسید: "آیا یک شامپو دیگر ارزش کور کردن خرگوشها را دارد؟" تا مسئولین شرکت Revlon را در موضع دفاعی قرار دهید.

همگام بودن با واقعیت لازمه ی انتخاب هدف مناسب است: اگر ندانید افکار عمومی در حال حاضر چطور فکر میکند نخواهید دانست چه چیزی را می پذیرند و چه چیزی را رد می کنند.

سایر عناصر راهکار دوم مستلزم برقرای تعادل بین تاثیر مثبت یک کمپین و احتمال پیروزی آن است.
وقتی هنری آزمایشات موزه تاریخ طبیعی آمریکا را به عنوان اولین هدفش برگزید،می دانست که در بهترین حالت تنها 60 گربه در سال را نجات خواهد داد که در برابر سایر اهداف ممکن رقم ناچیزی است. اما به دلیل ماهیت این آزمایشات و مکان و ضعف سازمان اعمال کننده آن، شانس پیروزی بالا بود.
در سال 1976 ، دستیابی به یک پیروزی برای جنبش حیاتی بود تا بتوان اعتماد پشتیبانان آنرا جلب نمود و در گستره وسیعتری اعتبار بدست آورد. مهم نبود که این پیروزی چقدر کم مایه است. با نیل به این موفقیت، هنری در انتخاب اهداف به "میزان مصیبت" وزن بیشتری را اختصاص داد. گرچه هرگز آنرا به عنوان عامل چیره مد نظر قرار نداد.

اگر X را در Y ضرب کنید و Y صفر باشد، آنگاه مهم نیست که X چقدر بزرگ است، باز هم حاصل چیزی جز صفر نخواهد بود. بنابراین، هیچ هدفی را نباید بدون در نظر گرفتن همزمان میزان مصیبت و احتمال پیروزی انتخاب کرد.