اولین کسی که روی حیوانات آزمایش کرد، پزشک یونانی، آلکمایون بود (قرن پنجم قبل از میلاد مسیح) ولی در میان پزشکان یونانی او تنها یک استثنا بود چون طب یونانی بر مشاهدات کلینیکی و تجربیات شخصی پزشکان استوار بود.

گالن (۲۰۱-۱۳۰) پدر زنده​شکافی بود. او آناتومی و فیزیولوژی حیوانات زندۀ شکافته شده مثل خوک​ها و میمون​ها را بررسی می​کرد و نتایج مشاهدات خود را بدون تردید روی انسان​ها اعمال می​کرد. نتایج آزمایشات و باورهای او تا پایان قرون وسطی اساس طب غربی را تشکیل می​دادند. او معتقد بود زنان دو رحم دارند: یکی برای به دنیا آوردن دختر و دیگری برای به دنیا آوردن پسر. چرک برای درمان بیماری​ها مفید است و میوه مضّر. ادرار مستقیماً از رگ​​ها به بیرون جریان دارد و ... از آنجا که در قرون وسطی کلیسا از کالبدشکافی مردگان جلوگیری می​کرد، پزشکان از حیوانات زنده برای کشف​های آناتومی استفاده می​کردند.

فیلسوف فرانسوی، رنه دکارت (۱۶۵۰-۱۵۹۶) با نگارش کتاب "من فکر می​کنم پس وجود دارم" راه را برای آزمایش روی حیوانات هموارتر کرد. او در این کتاب از حیوانات به عنوان ماشین​های رفلکس بی​شعور و بی​احساس نام برد و ناله​های حیوانات از شدت درد را به چلق چلوق یک ماشین تشبیه کرد.

اما کسی که باعث شد آزمایش روی حیوانات قسمت جدایی​ناپذیر علم تلقی شود، فیلسوف فرانسوی ، برنارد کلاده (Bernard Claude) بود. او که هیچ تفاوتی بین ماشین و حیوان قائل نمی​شد، پای روش​های تحقیقاتی شیمی و فیزیک را به علم فیزیولوژی (مطالعۀ کارکرد بدن) باز کرد. نتایج آزمایشات وی روی حیوانات زنده، چه درست و چه نادرست، طرفداران بسیاری داشت. روش​های پیشنهادی او باعث شد بسیاری از موسسات تحقیقاتی به آزمایش روی حیوانات رو آورند و پول​های هنگفتی به طرف این صنعت نوپا سرازیر شوند. در همان زمان، بسیاری با این نوع تحقیق به مخالفت برخاستند ولی متاسفانه این مخالفت​ها به نتیجه​ای نرسیدند. همسر برنارد کلاوه، خانم ماری فرانسیس مارتین، یکی از سرسخت​ترین مخالفان آزمایش روی حیوانات بود و اولین انجمن مبارزه با آزمایش روی حیوانات در فرانسه را پایه​گذاری کرد.

در قرن​های اخیر برخی از دانشمندان برای اثبات تئوری​های خود یا آزمایش درمان یا داروهای خاص تنها به صورت موردی و برخی دیگر به صورت گسترده روی حیوانات آزمایش کرده اند:

• در سال​های ۱۶۰۰، ویلیام هاروی حرکت خون در پستانداران را نشان داد.
• در سال​های ۱۷۰۰ آنتونه لاویزیر (Antone Lavoisier) برای اثبات آنکه تنفس نوعی احتراق است از یک خوکچه هندی استفاده کرد.
• در سال​های ۱۸۸۰ لوئی پاستور میکروب سیاه زخم را به یک گوسفند تزریق کرد تا تئوری میکروب خود را ثابت کند.
• در سال​های ۱۸۹۰ ایوان پاولو (Ivan Pavlov) آزمایش "شرطی شدن" خود را روی سگ​ها انجام داد.
• در سال​های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ امیل فون بهرینگ (Emil von Behring) سم دیفتری را از بدن بیماران استخراج کرد و اثر آن را روی خوکچه​های هندی نشان داد. او در سال ۱۸۹۸ با تزریق زهر و پادزهر دیفتری به صورت توام به حیوانات، روش ایجاد ایمنی در مقابل این بیماری را ارائه داد.
• در ۱۹۲۱ اتو لوئی (Otto Loewi) با آزمایش روی قلب دو قورباغه ثابت کرد که ارتباط عصبی با سلول​های مقصد از طریق سیناپس​های شیمیایی صورت می​گیرد.
• در سال​های ۱۹۲۰ فردریک بانتینگ (Fredrick Banting) و جان مکلئود (John Macleod) انسولین را از بدن سگ استخراج کردند.
• در سال​های ۱۹۴۰، یوناس سالک (Jonas Salk) و آلبرت سابین (Albert Sabin) از میمون​ها برای کشف واکسن فلج اطفال استفاده کردند. گفته می​شود، در این آزمایشات ۱۰۰ هزار میمون کشته شدند.
• در سال​های ۱۹۴۰، جان کادر (John Cader) نمک لیتیم را بر روی میمون​ها آزمایش کرد و از آن برای آرام کردن بیماران روانی استفاده کرد.
• در سال​ها ی ۱۹۵۰، اولین مادۀ بیهوشی غیر بخاری با آزمایش روی جوندگان، خرگوش​ها، سگ​ها، گربه​ها و میمون​ها به دست آمد.
• در سال​های ۱۹۶۰، آلبرت ستار (Albert Starr) پس از آزمایش روی سگ​ها عمل جایگزینی دریچۀ قلب را پایه​گذاری کرد.

وقتی از آزمایش روی حیوانات صحبت می​شود، بسیاری از مردم چند پزشک را مجسّم می​کنند که برای نجات بشریت به چند موش بی​احساس و بی​درد آمپولی تزریق می​کنند. این تجسّم فرسنگها با واقعیت فاصله دارد. هنگامی که از آزمایش روی حیوانات صحبت می​کنیم، سخن ما به چتد موش (آن هم از نوع بی​حس و بی​درد!!!) مربوط نمی​شود. وقتی از آزمایش روی حیوانات صحبت می​کنیم، از صدها میلیون حیوان بی​گناه صحبت می​کنیم که هر ساله در بدترین شرایط به دنیا می​آیند یا شکار می​شوند، به بدترین نحو آزار و شکنجه می​شوند و به بدترین مرگ​ها می​میرند:

• موش ​هایی که در جعبه​های پلاستیکی روی هم انباشته می​شوند تا به آنها سم خورانده شود یا دست و پاهایشان قطع شود یا سلول​های سرطانی به آنها تزریق ​شود.
• سگ ​ها و گربه​هایی که با آب جوش سوزانده می​شوند یا دست و پایشان با یک پتک له می​​شود یا قطع نخاع می​شوند یا با عمل جراحی مبتلا به دیابت، چاقی و غیره می​شوند.
• شامپانزه​هایی که ویروس ایدز به آنها تزریق می​شود و سال​ها در قفس​های بتونی سر خود را به دیوارها و میله​ها می​کوبند.
• بچه میمون​هایی که در روز تولد کور می​شوند یا پلک​هایشان به هم دوخته می​شود تا در مورد کوری تحقیق شود.
• میمون ​های بارداری که به صورت آنها ماسک​های نیکوتین وصل می​شود و تمام شبانه​روز دود نیکوتین به ریه​های آنها دمیده می​شود تا اثرات نیکوتین بر آنها یا کودکان آنها بررسی شود!
• میمون ​هایی که توسط تولید کنندگان دخانیات مرتب بامواد سمّی مسموم می​شوند تا به قول خودشان سیگارهای جدید که در آنها از مواد افزودنی استفاده می​شود، خطرناک​تر از سیگارهای قبلی نباشند!!!
• خرگوش ​هایی که روزها و هفته​ها چشم​هایشان با گیره باز نگه داشته می​شود تا مرتب مواد شیمیایی ریمل​، مواد شوینده و صابون در چشم​هایشان ریخته شود یا مواد شیمیایی شامپوها، کرم​ها، مواد شوینده و غیره روی پوست آنها آزمایش شود و هفته​ها از عفونت شدید و زخم​های چشم و پوست رنج می​برند تا بالاخره کشته شوند.
• حیواناتی که در هر ثانیه در موسسات آموزشی، دبیرستان​ها یا دانشگاه​ها تنها برای آموزش زنده​شکافی می​شوند در حالی که ده​ها وسیلۀ آموزشی کارآمدتر و انسانی​تر وجود دارد.

وقتی از آزمایش روی حیوانات صحبت می​کنیم، از صنعتی صحبت می​کنیم که درآمد سالانۀ آن در بسیاری از کشورها به میلیاردها دلار می​رسد و توسط لابی​های قدرتمندی حمایت می​شود که شاید آخرین دغدغۀ فکریشان "خدمت به بشریت" باشد. وقتی از آزمایش روی حیوانات صحبت می​کنیم، از دروغ بزرگی صحبت می​کنیم که چندین قرن است گوش مردم را چنان پر کرده است که بسیاری گمان می​کنند اگر روی حیوانات آزمایش نشود علم پزشکی از حرکت باز خواهد ایستاد. دروغی که سال​های سال بدترین جنایات را با نام "علم" توجیه​پذیر جلوه داده است.

آزمایش روی حیوانات در چه زمینه​هایی کاربرد دارد؟

آزمایش روی حیوانات برای آموزش در دانشگاه​ها و مراکز آموزشی، تحقیق در مورد تاثیر و عوارض جانبی داروها، تشخیص بیماری​ها، ارزیابی روش​های درمانی، تعیین میزان سمّی بودن مواد شیمیایی در صنایع مختلف مانند بیوشیمی، داروسازی، تغذیه، تولید محصولات آرایشی-بهداشتی، تهیه و آزمایش واکسن​ها... کاربرد دارد. در سال​های اخیر، تحقیقات پایه​ای در دانشگاه​ها و تحقیقات پزشکی رتبۀ اول و دوم استفاده از آزمایشات را به خود اختصاص داده​اند. در سال  ۲۰۰۴، ۳۳ درصد آزمایشات برای اهداف آموزشی در دانشگاه​ها و موسسات آموزشی دیگر، ۲۲ درصد برای تحقیقات پزشکی (پزشکی انسانی و دامپزشکی) و ۷ درصد برای تعیین عوارض مواد شیمیایی انجام شدند.