صفحه-نخست » اجتماعی

برای نوشتن و تهیه ی برخی گزارش ها نیازی به برنامه ریزی، گفتگوی مدون با شهروندان و یا بذل دقت و زمان زیادی در خصوص موضوع نیست، بلکه در پاره ای از موارد این سوژه ها و موضوعات هستند که به سراغ خبرنگار می آیند و توجه ها را برای پرداختن به خود جلب می کنند.

در نخستین ساعات روز، با گام نهادن به بیرون خانه، با چهره ههای افرادی اخمو، عبوس و گاه بی تفاوت روبرو می شویم که با عجله و شتابان از کنار ما می گذرند و بی شک ما نیز چنین چهره و تصویری را از خود به آنان ارائه می دهیم.

سما.ش دانش آموخته ی رشته ی مدیریت، در اتوبوس در پاسخ به این سؤال که به چه میزان در طول روز از احساس شادی و شادابی برخوردار است، گفت: با توجه به ترافیک، حجم زیاد کارهای عقب افتاده و اموری که باید به آن پرداخت و نیز مشکلات اقتصادی و خانوادگی، دیگر جایی برای احساس شادی و برخورداری از روحیه ای سالم و مثبت نمی ماند.

علی.ر، مغازه دار در خیابان فردوسی در خصوص موضوع گفتگو برای فرزندان خود ابراز تأسف نمود و گفت: هیچ برنامه ی تفریحی و شادی آفرینی در شهر برای فرزندان ما وجود ندارد، حتی برنامه های کودک و نوجوان از سوژه های پر غم و غصه که به افسردگی منجر می شود، ساخته شده است.

فهمیه مختاری، لیسانس ادبیات و خانه دار از انتخاب موضوع و نحوه ی ساخت برنامه های تلویزیون به ویژه در طول روز و پیش از ظهر اظهار نارضایتی کرد و افزود: در ساخت و تهیه ی این برنامه ها اندک توجهی به احتیاج انسان ها به ویژه زنان خانه دار که اغلب ساعات روز را در خانه هستند، نمی شود و حتی در روزهایی که به مناسبت های درج شده در تقویم، روزهایی فرخنده محسوب می شوند، باز تلویزیون در اغلب موارد به پخش برنامه هایی که بیشتر به برنامه های عزاداری شباهت دارد، می پردازد و کمترین دقت و توجه در نیاز مبرم و بلا تردید شهروندان به ویژه زنان و کودکان که بیش از مردان در خانه هستند، دیده نمی شود.

رخشنده برزگر، زنی سالمند است که در گفتگو با خبرنگار گروه جامعه آژانس خبری روز(دی نا)، با لهجه ی شیرین آذری خود گفت: تمام فیلم ها و سریال های تلویزیون طلاق و جدایی زنان و مردان را پخش می کند و یا قبل از طلاق آنان را نشان می دهد که در حال دعوا و مرافعه هستند، وی از سازندگان برنامه های تلویزیون به وِیژه بخش سرگرم کننده که اغلب خانواده ها در کنار یکدیگر به تماشای آن مشغول می شوند، پرسید: آیا واقعاً هیچ موضوع دیگری به غیر از طلاق و مادرشوهر و اعتیاد برای ساختن وجود ندارد؟

ساعد برزگر، همسر رخشنده برزگر، توجه مدیران تلویزیون را به برنامه های کانال هایی مانند فارسی وان ضروری خواند و گفت: شبکه هایی مانند فارسی وان، من و تو و امثالهم به دلیل برخورداری از برنامه های مفرح، همراه با استفاده از رنگ های شاد، موسیقی و جلب نظر مخاطب از اقبال بیشتری برخوردارند و این در حالی است که برنامه های کانال های مذکور به هیچ عنوان از محتوا و هدف سازنده و مفیدی برخوردار نیستند، اما مردم به خندیدن و شادی نیاز دارند، آن هم شادی و خنده ی دست جمعی و در کنار خانواده و دوستان، نه به شکل انفرادی و در انزوا، لذا مردم به تماشای این برنامه ها روی می آورند تا سرگرم باشند.

بیژن زندی، مددکار اجتماعی در خصوص علل افزایش موج اختلالات روانی مانند افسردگی و استرس میان شهروندان ایرانی در گفتگو با خبرنگار گروه جامعه آژانس خبری روز(دی نا)، گفت: ابتلا به افسردگی و دیگر اختلالات روانی در ایران و به ویژه در کلان شهرها، اختصاص به گروه سنی خاصی ندارد و تمام سنین را شامل می شود که دلایل زیادی از جمله کاهش میزان شادی و وجود برنامه های مفرح و سرگرمی در برنامه ی روزانه ی افراد دارد.

وی در ادامه افزود: نهادها و ارگان های ذی ربط تلاشی در جهت تدوین برنامه هایی مفرح و البته عملی و اصولی برای گذران اوقات شهروندان نشان نمی دهند و تا زمانی که دستگاه ها و مسئولینی که بودجه و امکان ایجاد نشاط و شادی را دارا هستند، به این وظیفه ی خود به شکلی جدی ننگرند، جامعه ی جوان ایران زمین هر روز و بیش از پیش افسرده و در خود فرو رفته خواهد شد.

اردبیلی، کارشناس امور اقتصادی در خصوص شرایط شاد بودن و شاد زیستن شهروندان ایرانی گفت: اشتغال، مسکن و شرایط معیشتی افراد، اصلی ترین و بزرگترین دغدغه و نگرانی مردم در سطوح مختلف جامعه است که همین امر باعث بروز و حضور استرس و تنش های دائمی میان خانواده ها و ایجاد مشغولیت ذهنی همیشگی برای افراد می گردد.

وی تصریح کرد: زمانی که مشکلات اقتصادی، افزایش فاصله و شکاف طبقاتی مردم، ناامنی شغلی و اختلاف قابل توجه درآمد کارمندان، کارگران و کارفرمایان و صاحبان سرمایه، بزرگترین دلیل شیوع دیگر مشکلات اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی برای شهروندان است و شادی را از زندگی آنان حذف کرده است، از نشاط و طراواتی که آنان می توانند با برنامه ریزی دقیق و هدفمند مسئولین در جهت بازگرداندن شادی و امید به زندگی دریافت دارند، محروم گشته اند.

اردبیلی، نقش رسانه ها، تبلیغات محیطی و شهری را در افزایش و یا کاهش ضریب احساس امنیت در میان شهروندان بسیار مؤثر خواند و افزود: استرس های گوناگون زندگی شهری بعد از گذران یک روز کاری پرمشغله برای کاهش و برطرف شدن، نیاز به بستری مناسب جهت برخورداری از احساس امنیت دارد که متأسفانه کوششی در این راستا از سوی عوامل مؤثر دیده نشده است.

زندی، توجه سازندگان برنامه ی تلویزیونی پرمخاطب را به درک وضعیت واقعی و حقیقی زندگی و معیشتی شهروندان معطوف داشت و گفت: باید در برنامه هایی که در ساعات مشخصی از بینندگان فراوانی برخوردار هستند، از استفاده از عوامل تنش زا همراه با تولید فشارهای روانی و یا تشدید کننده ی آن پرهیز نمایند تا شهروندان با میل و اشتیاق و نه صرفاً به دلیل بی برنامگی وقت خود را صرف تماشی این برنامه ها کنند و چنانچه برنامه ها از بار آموزشی برخوردار نیستند، لااقل به تفریح و شادی بینندگان کمک کنند.

وی، ایرانیان را در حال حاضر به ویژه در شهرها و مناطق صنعتی، مردمی ناشاد و افسرده دانست و افزود: شادی، ضامنی برای سلامت روان افراد جامعه است که با تأسف بسیار در ابعاد گوناگون زندگی مردم ایران از جایگاه شایان ذکری برخوردار نیست.

اردبیلی در پایان، توجه مسئولین به لزوم استفاده از روش های عملی مدیریت استرس و کاهش و رفع آن ضروری خواند و گفت: در این میان سازندگان برنامه های تلویزیونی و دیگر مسئولینی که برنامه های جامع اوقات فراغت شهروندان را تصویب و اجرایی می کنند باید توجه نمایند چنانچه شادی به یکی از باورهای اجتماعی مردم تبدیل نشود، استرس و اختلالات روانی هرروز افزایش خواهد یافت و از این منظر با بالارفتن هزینه ها نیز، کاهش بهره وری و کارآمدی شغلی و نیز فردی شهروندان را شاهد خواهیم بود و همچنین افزایش نرخ اعتیاد و مصرف مواد مخدر و رشد بزه و جرم در سطوح مختلف میان سنین متفاوت از دیگر عواقب بی تمرکزی، بی دقتی در انجام امور روزمره ناشی از افسردگی که دستاورد دوری و محرومیت مردم از تفریح و شادی فردی و اجتماعی است، خواهد بود.