یكی از زیباترین رویدادها در زندگی هر فردی روز ازدواج اوست كه با حضور خانواده، اقوام و دوستان به یادماندنی و زیباتر می‌شود، اما مراسم ازدواج نیز مانند بسیاری از دیگر رسوم در كشورهای مختلف به اشكال متفاوتی برگزار می‌شود كه شاید موجب شگفتی نیز باشد. آداب و رسوم ازدواج در بسیاری از كشورها به قدری عجیب است كه شايد از شنیدن آن متحیر شوید، براي مثال در كشور سوئد رسم بر این است كه از طرف پدر و مادر عروس یك سكه نقره در كفش راست او و از طرف پدر عروس نیز یك سكه طلا در كفش چپش قرار می‌گیرد و عروس باید به نشانه احترام و حمایت از پدر و مادرش تا پایان مراسم این سكه‌ها را در كفش خود نگه دارد.
سیاهپوستان آمریكایی نیز با یك پرش زندگی جدیدشان را آغاز می‌كنند. اگرچه آنها خودشان هم نمی‌دانند این رسم دیرینه و كهن ریشه در كدام یك از سنت‌هایشان دارد، اما آنچه مسلم است این‌كه آنها با انجام این كار به صورت نمادین از تمامی مشكلات و نگرانی‌هایی كه پیش از این در زندگی با آن مواجه بوده‌اند با موفقیت عبور كرده و زندگی جدیدی را آغاز می‌كنند.
آلمانی‌ها نیز با جمع‌آوری ظروفی كه پیش از آغاز مراسم ازدواج اقوامشان می‌شكنند برای جنگ و نبرد با مشكلات زندگی خودشان را آماده می‌كنند و بر اساس این رسم جالب، اقوام عروس و داماد پیش از ازدواج تعداد زیادی ظرف را می‌شكنند كه عروس و داماد باید آنها را جمع كنند. در بعضی از شهرهای این كشور نیز رسم بر این است كه دوستان عروس یا داماد، عروس را می‌دزدند و داماد باید او را پیدا كرده و برای حضور در مراسم جشن ازدواج همراه خود ببرد.
زنان كره‌ای از آغاز زندگی مشترك عهد می‌بندند مقابل همسرانشان سكوت كرده و از دستورات آنها اطاعت و پیروی كنند. به همين دليل عروس‌های كره‌ای در نخستین روز زندگی مشترك باید سكوت اختیار كنند. آنها حتی حق صحبت با همسرانشان را هم ندارند و اگر از این رسم سرپیچی كنند داماد می‌تواند برای این كار عروس را روانه خانه پدرش كند.
در كره عروس و داماد پس از پایان مراسم ازدواج به سبك غربی، لباس كره‌ای به تن می‌كنند و به بزرگان خانواده ادای احترام می‌كنند.
چینی‌ها عروسشان را همراه زنان سالمند و با تجربه روانه خانه بخت می‌كنند و حضور زنان جوان و مجرد در كاروانی كه عروس را می‌برند بدیمن است. در چین رسم بر این است كه عروس هنگام ترك خانواده حتما باید گریه كند تا نشان دهد نمی‌خواهد آنها را ترك كند.
عروس و داماد چینی پیش از آغاز مراسم رسمی ازدواج، دستمال‌های كوچك قرمز رنگی را كه روی آنها تصویری از اردك‌های چینی دوخته شده است، با آرزوی خوشبختی به همدیگر هدیه می‌دهند. این رسم نمادین در فرهنگ كشور چین به این معنی است كه این زوج برای همیشه به زندگی در كنار هم ادامه می‌دهند.
در كشور عربستان رسم بر این است كه زن و مردی كه قرار است با هم ازدواج كنند به نشانه آغاز زندگی جدیدشان لباس‌های كهنه‌شان را دور می‌ریزند و لباس جدید به جای آنها می‌خرند.
آنها بر این باورند كه برای شروع یك زندگی جدید به لباس‌های نو نیاز دارند تا گذشته را با همه بدی‌ها و خوبی‌هایش به فراموشی سپارند.
یونانی‌ها بر این باورند كه گذاشتن مقداری قند یا شكر در لباس عروس، شادی زندگی آینده آنها را تضمین می‌كند. در كشور تركیه در روز ازدواج اسامی‌تمامی دوستان عروس داخل كفش عروس نوشته می‌شود. پس از پایان مراسم، فردی كه نامش پاك شده باشد، عروس بعدی است. در بلژیك پس از پایان مراسم رسمی ازدواج در كلیسا، هنگامی‌كه عروس و داماد از كلیسا خارج می‌شوند خانواده آنها بر سرشان برنج می‌ریزند كه نمادی از آرزوی بركت برای زندگی آنهاست. در كشور برزیل رسم بر این است كه نام عروس روی حلقه داماد و نام داماد روی حلقه عروس حك شود. جالب است بدانید لباسی كه عروس در این روز بر تن می‌كند نباید كاملا نو باشد، بلكه عروس باید یك تكه از لباس یا كفشش را از چیزهایی كه قبلا داشته تهیه كند و یك تكه از آن را هم از شخصی قرض بگیرد.
جهیزیه، این رسم مشترك
گذشته از رسوماتی كه به یك كشور یا منطقه‌ای بخصوص در یك كشور اختصاص دارد و برگرفته از آداب و رسومی دیرینه است، رسوم مشتركی نیز در میان كشورهای مختلف وجود دارد. به‌رغم آنچه تصور می‌شود رسوماتی مانند جهیزیه، مهریه، خرید حلقه و حتی شیربها از جمله رسومات مشتركی است كه در كشورهای مختلف با اندك تفاوتی متداول است.
تهیه جهیزیه با هدف كمك به جوانان برای آغاز زندگی مشترك یكی از این رسومات است كه همچنان در بسیاری از كشورها مرسوم است. در حقیقت در بسیاری از كشورها جهیزیه همان پول، طلا یا ملكی است كه در آغاز زندگی مشترك از طرف خانواده عروس به داماد هدیه داده می‌شود. اگرچه در دنیای امروز جهیزیه قدم فراتر از تامین نیازهای اولیه زندگی مشترك گذاشته است، اما در حقیقت برگرفته از سنتی دیرینه و كهن است كه در فرهنگ كشورهای آفریقایی ریشه دارد. در آن زمان با هدف تامین سرمایه اولیه برای كسب و كار و برآورده ساختن نیازهای همسر و فرزندان هدیه‌ای از طرف خانواده عروس به داماد داده می‌شود كه در حقیقت همان جهیزیه امروزی است. تا پیش از قرن پنجم میلادی رسم بر این بود كه ازطرف خانواده عروس هدیه‌ای به عنوان شیربها به خانواده داماد داده می‌شد، اما پس ازآن بتدریج جهیزیه جایگزین شیربها شد.
جهیزیه نه‌تنها در آسیا و آفریقا، بلكه در كشورهای اروپایی نیز از گذشته‌های دور مرسوم بوده است. در خانواده‌های اشرافی انگلیس هنگام ازدواج، جهیزیه به عنوان ارثیه از طرف پدر به دختر هدیه داده می‌شود، بنابراین اگر دختری از پدرش جهیزیه گرفته باشد در ارث سهیم نخواهد بود.
البته این رسومات امروزه تنها در میان خانواده‌هایی كه به سنت‌های قدیمی پایبند هستند دیده می‌شود و در اغلب خانواده‌ها عروس و داماد با هدایای نقدی كه از طرف نزدیكان و اطرافیانش در مراسم جشن ازدواج به آنها داده می‌شود زندگی مشترك خود را آغاز می‌كنند. اگر كشورهای مختلف را در این زمینه مورد بررسی قرار دهیم متوجه خواهیم شد كشورهای آسیایی در مقایسه با دیگر كشورها بیشتر به رسومات پایبند هستند.
برای مثال كشور هند از جمله كشورهایی است كه همچنان رسم دیرینه جهیزیه از عوامل محدودكننده ازدواج در میان جوانان به شمار می‌آید. در هند، تهیه كالاو اجناس مورد نیاز و تامین پول نقد و طلا از طرف خانواده عروس نه‌تنها در زمان ازدواج، بلكه تا پایان عمر به عهده پدر و مادر عروس است.
در آمریكا و اروپا نیز در گذشته از موقعیت اجتماعی افراد به عنوان ملاكی برای تعیین مقدار جهیزیه استفاده می‌شد كه امروزه هیچ اثری از این باور دیرینه در فرهنگ این كشورها یافت نمی‌شود و به عكس در كشورهای آسیایی مانند چین، ژاپن، كره و هند همچنان خانواده‌ها علاوه بر مسوولیت برگزاری مراسم ازدواج و وظیفه تامین نیازهای اولیه برای آغاز زندگی مشترك فرزندانشان را بر عهده دارند.