بورن یکی از قدیمی ترین نژادهای خرگوش است. این خرگوش در آمریکا به تعداد کم یافت میشود اما تاریخچه ای غنی در اروپا دارد و نخستین بار در «بورن» بلژیک در قرن نوزدهم معرفی شد. نژاد بورن ترکیبی از نژادهای «برابانکون» (Brabanconne)، «سنت نیکلاس بلو» (St. Nicolas Blue)، «بلو وین» (Blue Vienna) است. در سال ۱۹۰۲ در بورن بلژیک برای اولین بار استاندارد نژاد بورن با عنوان «خرگوش بورن آبی» (Blue Rabbit of Beveren) وارد انستیتو شده و در ۱۹۰۵ در شهر نورویچ انگلستان معرفی و در معرض دید عموم قرار داده شد. البته این نژاد در آمریکا نیز معرفی شد اما پذیرفته شدن آن توسط «انجمن تکثیر کنندگان خرگوش آمریکایی» (American Rabbit Breeders Association) تا تاریخ ۳ دسامبر ۱۹۲۵ به طول انجامید.
در طول جنگ جهانی اول حرف V به علامت پیروزی (Victory) به شکل جالبی به گوش های V شکل خرگوش بورن (فاصله میان گوش ها که به شکل حرف V است.) نسبت داده شد. در این دوره، خرگوش های بورن محبوبیت بسیار زیادی در میان مردم انگلستان پیدا کردند. بعدها در دهه ۱۹۲۰ این خرگوش ها را برای استفاده از پوستشان پرورش میدادند. در این مقطع، رنگ سفید به رنگ غالب در این خرگوش ها تبدیل شد زیرا محبوبیت بیشتری از نظر پوست داشت و برای افرادی که به این شغل مشغول بودند مناسب تر بود. البته تا قبل از جنگ جهانی دوم رنگ آبی این خرگوش ها در کاخ باکینگهام لندن (Buckingham Palace) پرورش داده میشد. در ادامه این روند در قرن بیستم، دوستداران و پرورش دهندگان اقدام به تکثیر و فعالیت بر روی رنگ های آبی، سیاه، سفید چشم آبی، یاسی، قهوه ای و تعدادی دیگر از رنگ ها کردند. در مقایسه با بسیاری از نژادها، نژاد بورن استاندارد امروزی که توسط ARBA مورد قبول واقع شده است تقریبا به همان شکل تکثیر شده قدیمی بورن ها باقی مانده است. البته تفاوت عمده ای که وجود دارد این است که استاندارد ARBA فقط رنگ های آبی، سیاه و چشم آبی را در بورن های آمریکایی معتبر میشناسد. گرچه انگلیسی ها برخلاف اکثر کشورهای دیگر (از جمله ایالات متحده) تاکید بسیار زیادی بر روی رنگ و کیفیت موها دارد. در واقع تاکید بیشتر استاندارد آمریکایی بر روی گونه است در حالی که در انگلستان بیشترین تمرکز بر روی رنگ و کیفیت پوشش بدن است.
گرچه با توجه به تعداد اندک بورن ها در کشور آمریکا بسیاری از علاقه مندان اقدام به وارد کردن خرگوش های بورن از کشور انگلستان میکنند که موجب کاهش مشکلات ناشی از «تکثیر داخلی» (in-breeding) در این خرگوش ها میشود. بنابراین تکثیرکنندگان امیدوارند که بدین شکل محبوبیت خرگوش های بورن در کشور آمریکا نیز همچنان رو به افزایش باشد.
خرگوش بورن مشکی باید کاملا براق باشد و این رنگ حالتی پرتوی داشته باشد. رنگ قسمت زیرین بدن باید آبی تیره باشد. رنگ چشمها نیز قهوه ای تیره است.
خرگوش بورن آبی باید کاملا شفاف با سایه آبی با موج بنفش کم رنگ باشد. این رنگ پوشش بدن باید عاری از هرگونه قسمت نقره ای بوده و از ابتدا تا انتهای موها امتداد داشته باشد. چشمهای این خرگوش ها به رنگ آبی – خاکستری است.
خرگوش بورن سفید باید در تمام قسمت های بدن به رنگ سفید باشد. هیچ قسمتی عاجی رنگی نباید بر روی بدن موجود باشد. چشمان به رنگ آبی الماسی هستند.
مترجم : محمد مسعود کشوری
منبع: freewebs.com