داستانی را كه می‌خواهم به روی كاغذ بیاورم بسیار حیرت‌انگیز است، انتظار ندارم کسی آن را باور کند چون خود من نیز هنوز نتوانسته ام آن را باور کنم، اما چیزی را که از آن مطمئن هستم این است که واقعا این اتفاق افتاد و من شک ندارم که خواب نمیدیدم و دیوانه هم نیستم.
وقتی آن روز صبح ساعت موبایلم مثل همیشه به صدا در آمد سعی کردم آن را پیدا کنم و زنگ را قطع کنم تا کسی را بیدار نکند، اما زمانی که دستم را دراز کردم تا روی تخت خوابم دنبال موبایلم بگردم ناگهان درد عجیبی از ناحیه کمرم باعث شد جستجو را متوقف کنم و برای چند ثانیه نفسم بند بیاید، البته تقصیر خودم بود چند روزی بود که حس می کردم دست و پایم کرخت شده بودند و گاهی هم موقع نفس کشیدن کمرم سوزش عجیبی داشت و احتمالا همین بی توجهی ها باعث شده بود که بیماری شدت پیدا کنم.


صدای زنگ موبایل که هنوز قطع نشده بود باعث شد مادرم نگران شود و حالا پشت در اتاق من بود و داشت در می زد. "مهدی جان ! پسرم خواب نمونی" من هم پاسخ دادم " نه مادر جان من بیدارم" اما باور کردنی نبود وحشت تمام وجود مرا پر کرده بود. خدای من یعنی واقعا این صدای من بود؟ صدایی تقریبا شبیه صدای ناله نوزاد،این صدا مادرم را بیشتر نگران کرد: "مهدی طوری شده؟ کمک نمی خواهی؟ میتونم بیام داخل اتاق لطفا؟؟" من اما این بار سعی کردم خیلی کوتاه فقط بگویم "نه!" 


حس می کردم صحبت کردن خیلی برایم سخت شده، احساس عجیبی داشتم دلشوره یک لحظه هم مرا رها نمی کرد و صدای زنگ بیدار باش موبایل که هر لحظه هم بلندتر می شد فضا را دلهوره آورتر می کرد.


تمام عزمم را به کار گرفتم تا گوشی را پیدا کنم سعی کردم از تخت بلند شوم که ناگهان احساس کردم من خودم نیستم. وای خدای من! من خودم نبودم.باور کردنی نبود. باور کنید اکنون که دارم در مورد آن لحظه می نویسم حس می کنم از بالا به پایین ناگهان مثل یک موج سرد می شوم و نفسهایم تند می شود.پاهایم به اراده خودم نبود و می لرزید، دیگر از فکر موبایل خارج شدم فقط به طرف در اتاق رفتم تا در را قفل کنم ، اگر مادرم مرا در آن وضعیت میدید حتما میمرد، البته خودم هم هنوز مطمئن نبودم که زنده هستم یا یک روح هستم.
سرگیجه و حالت تهوع ناشی از شدت وحشت باعث شد خودم را کف اتاق رها کنم و دراز بکشم حس می کردم نمی توانم روی پاهایم راه بروم و زمانی که می ایستم سرگیجه شدید باعث می شود چشمانم تار شود.


صدای پرتاب شدن من بر روی زمین مادرم را دوباره به پشت در اتاق کشاند.این بار دیگر آرامش بار قبل را نداشت فریاد می زد:"مهدی زمین خوردی باز؟" سعی کرد در را باز کند که وقتی دید در قفل است بلندتر فریاد می زد:" تو رو خدا بگو چی شده؟ کی توی اتاقه؟ مهدی حرف بزن؟حالت چطوره؟"
من سعی می کردم حرف بزنم اما نمی توانستم. طوری که حس می کردم کسی گلویم را می فشارد. آرام آرام از ناراحتی مادرم گریه ام گرفت و حالا دیگر تمام اعضای خانواده پشت در اتاق من جمع شده بودند و با صدای بلند با هم حرف می زدند و شاید هم با من حرف می زدند نمی دانم دیگر برای من تفاوتی نمی کرد چون مفهوم کلمات را درک نمی کردم واقعا چه اتفاقی داشت دور و برم می افتاد؟


با تمام وجودم در آن لحظه مفهوم کلمه "ترس" را درک می کردم. صداهای پشت در هر چقدر که بلندتر و بیشتر می شد برای من وحشت آورتر بود. به صدای همهمه صدای محکم کوبیدن به در نیز اضافه شد، انگار کسی سعی می کرد در اتاق را بشکند و با هر ضربه من سعی می کردم خودم را بیشتر به قالیچه کف اتاقم بچسبانم که ناگهان در اتاق با صدای مهیبی باز شد و خانواده من با هم به درون اتاق وارد شدند.مادرم جلوی دهانش را با دستانش گرفته بود و گریه می کرد.پدر سراسیمه وارد اتاق شد و نگاهی به من انداخت و شروع کرد به گشتن اتاق مادرم مرا می دید اما باز بی اعتنا گریه می کرد.دیگر باور کردنی نبود حس تعجب به وحشت اضافه شد. مرا نمی دیدند یا من برای کسی مهم نبودم؟ دیگر مغز من هیچ اتفاقی را نمی توانست آنالیز کند، همه چیز عجیب بود. فریاد زدم:"بابا ! من اینجام دارید دنبال چی میگردید؟" صدای جیغ آلود من باعث شد همه توجه ها به من جلب شود. خدا را شکر پس مرا می بینند و نامرئی نشده ام. 


برای اولین بار در آن روز احساس خوشحالی کردم اما زیاد دوام نیاورد چون پدر با شنیدن صدای من به طرف من آمد و ناگهان محکم پایش را به زمین کوبید. این حرکت پدر به شدت برای من وحشت آور بود آنقدر از این حرکت ترسیده بودم که دیگر به علت این کار پدر فکر نمی کردم فقط و فقط سعی می کردم فرار کنم. در عین ناباوری پس از فرار من کسی از اعضای خانواده سعی در برگرداندن من نداشت و همچنان با بی تفاوتی به جستجوی خود در اتاق من ادامه دادند.


از در نیمه باز خانه خارج شدم و گیج و مبهوت به قدم زدن در خیابان پرداختم و به اتفاقات عجیب آن روز عجیب فکر می کردم آنقدر همه چیز زود و سریع اتفاق افتاده بود که هنوز فرصت نکرده بودم منطق خودم را فعال کنم، ولی ظاهرا اتفاقات عجیب در آن روز قصد تمام شدن نداشت. 

در حال قدم زدن و تلو تلو خوردن بودم که خانمی شیک پوش به طرف من آمد و بی مقدمه گفت:"سلام عزیزم!" 

عقب عقب رفتم و خوردم به دیوار گفتم:"شما منو میشناسین؟" 

گفت:"جونم! چه چشمای خوشگلی داری؟" 

گفتم:"کی من؟ با من هستید؟" 

گفت:"نترس عزیزم کاریت ندارم"

آروم آروم به من نزدیک شد و سعی کرد مرا لمس کند. خودم را عقب کشیدم و گفتم:"خانم محترم مراقب رفتارتون باشین لطفا!" 

اما بی تفاوت به حرفای من بدنم را لمس کرد و گفت:"دوست داری ببرمت خونه خودم؟ پیشی کوچولو! قربونت بشم من! آره بریم؟ نازی!" 

داد زدم:"خانم محترم اشتباه گرفتین من آدمی که شما فکر می کنید نیستم من دکتر مق....." حرفمو قطع کرد و گفت:"از چی ترسیدی گربه ناز؟" 

وای خدای من گربه؟ گربه؟ گربه؟

وای خدایا ! من گربه شده بودم!


نتوانستم جلوی اشک هایم را بگیرم و گریه کنان فرار کردم همینطور که به دویدنم ادامه میدادم تعدادی گربه را مشغول جستجو یک سطل آشغال دیدم.اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که به سراغ آنها بروم ظاهرا در این لحظه آنها از همه به من نزدیک تر بودند.


به اولین گربه که رسیدم داد زدم :"من امروز گربه شدم" 

یه نگاهی به من انداختن و به خوردن پوست خیار موجود در سطل آشغال ادامه داد. 

دوباره با صدای بلندتری فریاد زدم:"هی! با توام میگم من امروز گربه شدم"

دوباره یه نگاهی به من انداخت و یه تیکه کوچک پوست هندوانه به طرف من پرتاب کرد و گفت:"بیا بخور حرف نزن!" 

عصبانی شدم و فریاد کشیدم:"این چیه؟ میگم من قبلا گربه نبودم امروز گربه شدم" 

بدون آنکه تعجب کند نگاهی به من کرد . گفت:"مهم نیست چه وقت گربه شدی! ما هم قبلا گربه نبودیم. مهم اینکه باید بز می شدی نه گربه! حالا حرف نزن و پوست هندوانه رو بخور وگرنه مجبوری ظرف یکبار مصرف بخوری"

دست نوشته های دکتر مهدی مقدم-تیموتیان6/5/90